KONSTYTUCJE ZGROMADZENIA MISJI

ŚWIĘTA KONGREGACJA DO SPRAW ZAKONÓW

I INSTYTUTÓW ŚWIECKICH

Prot. n. P. 53 – 1/81

DEKRET

Zgromadzenie Misji założone  przez św.  Wincentego a Paulo posiada jako szczególny cel głoszenie Ewangelii ubogim oraz wspomaganie duchownych w zdobywaniu właściwej im formacji.

Obecnie, uwzględniając dokumenty Soboru Waty- kańskiego Drugiego i inne dokumenty Kościoła, przy- gotowało nowy tekst Konstytucji, który przełożony generalny Zgromadzenia przedstawił do zatwierdze- nia Stolicy Apostolskiej.

Dlatego Święta  Kongregacja  do  spraw  Zakonów  i Instytutów Świeckich przedłożyła otrzymany tekst do oceny konsultorów. Pozytywna opinia Kongresu Kon- gregacji sprawia, że mocą niniejszego dekretu, tekst Konstytucji  w  języku  łacińskim,  przedłożony  nam   i zachowany w naszym archiwum, zostaje zaaprobo- wany i zatwierdzony z zachowaniem wszystkich przepi- sów prawa.

Niech Bóg sprawi, aby wszyscy członkowie Zgroma- dzenia Misji, wspierani Jego łaską za wstawiennictwem św. Wincentego, przyjęli te Konstytucje z wdzięcznością wobec Boga i aby ich wskazania potraktowali jako dro-

gę wyznaczoną przez Kościół, a umożliwiającą im stały postęp w chrześcijańskiej doskonałości.

Rzym, dnia 29 czerwca 1984 roku,

w uroczystość Świętych Apostołów Piotra i Pawła

† Vincentius Fagiolo

Sekretarz

† Jerôme kard. Hamer

Proprefekt

 RICHARD MC CULLEN PRZEŁOŻONY GENERALNY ZGROMADZENIA MISJI

UMIŁOWANYM W CHRYSTUSIE KSIĘŻOM,

BRACIOM I KLERYKOM POZDROWIENIE W PANU

Wielkiej wagi wydarzeniem w historii naszego Zgromadzenia jest zatwierdzenie przez Świętą Kon- gregację do spraw Zakonów i Instytutów Świeckich naszych Konstytucji. Mija właśnie trzydzieści lat od dnia, kiedy nasz poprzednik Wilhelm Slattery promul- gował Konstytucje dostosowane do przepisów „Ko- deksu Prawa Kanonicznego” z 1917 r.

Obecnie, z radością przekazuję Wam Konstytucje, które są owocem rozważań, studiów i wysiłków trwa- jących siedemnaście lat i prowadzonych przez trzy kolejne Konwenty Generalne i które zostały zatwier- dzone przez Stolicę Apostolską.

Przeżywając to wydarzenie wszyscy stwierdzamy, że miarą naszej przydatności dla Kościoła lokalnego,  w którym  pracujemy,  będzie  nasza  wierność  literze i duchowi Konstytucji.

Na kartach książki, którą bierzemy do rąk, została określona nasza tożsamość. Nie możemy jednak po- zwolić, aby owa tożsamość pozostała tylko w książce.

Tekst Konstytucji bowiem powinniśmy nosić przede wszystkim w naszych sercach. Powinniśmy objawiać go naszym codziennym życiem. Tylko w ten sposób możemy w pełni realizować nasze powołanie głoszenia Ewangelii ubogim.

Często odczytujmy tekst Konstytucji. Tej lekturze niech towarzyszy modlitwa. Wówczas Konstytucje po- mogą nam ukochać to, co kochał św. Wincenty i spełniać to, czego nauczał.

Teraz, gdy otrzymujemy zatwierdzone przez Stolicę Apostolską Konstytucje, nasze myśli wracają do konfe- rencji wygłoszonej przez św. Założyciela w dniu 17 maja 1658 roku podczas wręczania konfratrom Reguł wspól- nych. Przypomnijmy sobie jego słowa:

«Możemy spodziewać się, że wszystkich, którzy te Reguły zachowają, Boża Dobroć obdarzy wszelkimi ła- skami i błogosławieństwem. Możemy spodziewać się błogosławieństwa w ich  zamiarach,  błogosławieństwa  w ich postępowaniu, błogosławieństwa we wszystkim, co do nich należy. Ufam zaś, Moi Bracia, że dzięki Bożej łasce i dzięki Waszej miłości odnowicie dzisiaj wolę wiernego zachowania tych Reguł, które już od dawna zachowujecie. Równocześnie mam nadzieję, że ta Wasza wierność i Wasza cierpliwość, z jaką od dawna oczekiwa- liście na Reguły, zapewni Wam Bożą łaskę, dzięki której tym łatwiej zachowacie je w przyszłości». (SVP XII, 11)

W miłości Pana Naszego Jezusa Chrystusa i Jego Niepokalanej Matki pozostaję, całym sercem oddany, Wasz Konfrater.

Rzym, dnia 27 września 1984 roku

w uroczystość św. Wincentego a Paulo

Richard Mc Cullen CM

Przełożony Generalny

DEKRET PROMULGACYJNY

Wszystkim członkom naszego Zgromadzenia prze- kazuję Konstytucje zatwierdzone przez Świętą Kon- gregację d/s Zakonów i Instytutów Świeckich w dniu 29 czerwca 1984 roku. Za zgodą mojej rady postana- wiam, aby te Konstytucje obowiązywały w całym Zgromadzeniu począwszy od święta Nawrócenia Świę- tego Pawła, 25 stycznia 1985 roku.

Rzym, dnia 27 września 1984 roku,

w uroczystość św. Wincentego a Paulo

Richard Mc Cullen CM

Przełożony Generalny

WPROWADZENIE

Zgromadzenie Misji, założone przez św. Wincente- go a Paulo, posłuszne woli Kościoła, dokonuje odnowy własnego prawa fundamentalnego, by w  ten  sposób, w myśl wskazań Soboru Watykańskiego Drugiego, ożywić swoją apostolską działalność i swoje życie we współczesnym świecie.

Dlatego odczuwa ono głęboko, że przeżywa wyjąt- kową godzinę łaski, a równocześnie uświadamia sobie działanie przechodzącego nad nim Ducha Pańskiego, który je pobudza do tego, by idąc śladami św. Wincen- tego, dokonało własnej odnowy.

Samo zaś Zgromadzenie, pragnąc zachować a rów- nocześnie wyrazić określone dla siebie w Kościele miejsce i cel, uważa za konieczne wrócić do swoich początków oraz do duchowego doświadczenia i wska- zań św. Wincentego. W ten sposób będzie mogło nie tylko lepiej poznać i wierniej strzec swego pierwotne- go charakteru i ducha samego św. Założyciela, ale równocześnie  tym   pełniej   zaczerpnie   natchnienie  z tych źródeł, by móc odpowiedzieć własnemu powo- łaniu zgodnie z wolą Bożą, która w specjalny sposób objawia się Zgromadzeniu w potrzebach ludzi ubogich współczesnego społeczeństwa, podobnie jak ją poznał sam św. Wincenty.

Wincenty a Paulo urodził się w roku 1581 w wiosce Pouy. Już od swego dzieciństwa ma serce otwarte dla ubogich  i  sam  doświadcza  ich   warunków   życia. W roku 1600 przyjmuje święcenia  kapłańskie.  Choć w pewnym momencie usiłuje uciec od ubóstwa swego pochodzenia, jednak pod wpływem swoich kierowni- ków duchowych,  poczuł  się  przynaglany  do  troski  o zdobycie głębszej świętości, a Opatrzność Boża po- przez wydarzenia jego życia doprowadziła go do tego, że ostatecznie powziął mocne postanowienie poświę- cenia się pracy nad zbawieniem ubogich.

O wielkiej potrzebie głoszenia Ewangelii ubogim przekonał się wówczas, gdy pojednał z Bogiem umie- rającego wieśniaka w Gannes. Wzruszony tym wyda- rzeniem wygłosił w Folleville kazanie o spowiedzi ge- neralnej. Miało to miejsce 25 stycznia 1617 roku i jak wyznaje sam Wincenty, dało początek jego szczegól- nemu powołaniu oraz Zgromadzeniu Misji.

Następnie, gdy w sierpniu tegoż roku założył w Châtillons-les-Dombes Bractwo Miłosierdzia dla nie- sienia pomocy chorym pozbawionym wszelkiej opieki, odkrył że zachodzi wewnętrzny ścisły związek między głoszeniem Ewangelii ubogim a służeniem im.

Jego duchowe doświadczenie osiągnęło ostateczny kształt pod wpływem kontemplacji i służby Chrystusowi w osobie ubogiego. Co więcej, obraz Chrystusa posłane- go przez Ojca, aby głosił Ewangelię ubogim, zajął cen- tralne miejsce w jego życiu i w jego apostolskiej pracy.

Uważny na  potrzeby  współczesnego  sobie  świata i społeczeństwa, które nauczył się odczytywać w świe- tle coraz bardziej intensywnej miłości względem Boga i ubogich, dotkniętych ciężarem wielorakich nie- szczęść, Wincenty poczuł się powołany do niesienia pomocy dotkniętym wszelkiego rodzaju nędzą.

Wśród wielu apostolskich działań zawsze szczegól- ną troską otaczał misje. Pierwsi bowiem kapłani, któ- rych zgromadził przy sobie na podstawie umowy za- wartej w dniu 25 kwietnia 1625 r., by razem z nimi głosić Ewangelię wieśniakom, zobowiązali się Aktem Stowarzyszenia, który podpisali 4 września 1626 r., do założenia Zgromadzenia, w którym prowadząc życie wspólne, poświęcą się pracy nad zbawieniem ubogich wieśniaków.

Gdy Wincenty i jego towarzysze poświęcili się gło- szeniu Ewangelii ubogim, doszli do oczywistego wnio- sku, że nie da się zachować owoców misji wśród ludu, jeśli nie zadba się równocześnie o formację kapłanów. Dzieło to zapoczątkowali w roku 1628 w mieście Be- auvais, gdy podjęli na prośbę biskupa rekolekcje dla kleryków przed święceniami, świadomi że w ten spo- sób przysparzają Kościołowi dobrych duszpasterzy.

Aby tym skuteczniej zapobiegać potrzebom wszel- kiego rodzaju, Wincenty zgromadził wokół siebie wielką liczbę osób, zamożnych i niezamożnych, ludzi prostych i mających znaczenie, i używał wszelkich środków, aby przybliżyć im rozumienie człowieka

ubogiego, jako uprzywilejowanego obrazu Chrystusa; ich też wprost lub pośrednio pobudzał do wspomaga- nia ubogich. Dobrowolnie i wspaniałomyślnie podjęły to zadanie jako swój obowiązek i poszły za nim: Zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia i Stowarzyszenia Miłosierdzia, założone przez niego oraz inne od nich pochodzące, a także poszczególne osoby, które przeję- ły się tym duchem, aż do naszych czasów.

Gorliwość jego względem ubogich, otrzymała no- wy wyraz przez  podjęcie  misji  zagranicznych,  gdy  w roku 1648 skierował pierwszych konfratrów na Madagaskar.

Zgromadzenie wzrastało jako instytut. Określiło ono stopniowo swoje powołanie, swój ustrój, jak rów- nież życie braterskie i wyraźnie zaakcentowało swój świecki charakter, choć członkowie potwierdzili swoją z nim stałą więź specjalnym ślubem oraz praktykowa- niem ubóstwa, czystości i posłuszeństwa. Tego rodzaju charakterystyczne znamiona stanowią spuściznę Zgro- madzenia także w naszych czasach.

* * *

Wszystko to, jak najbardziej zgodne z intencją Za- łożyciela, zostało urzędowo określone w dokumentach mówiących o początkach i organizacji Zgromadzenia.  I tak papież Urban VIII w bulli Salvatoris nostri wy- danej 12 stycznia 1633 stwierdził: «Szczególnym celem

i specjalnym zadaniem tego Zgromadzenia i jego człon- ków  ma  być,  za  pomocą  łaski  Bożej,  wraz  z  troską

o własne zbawienie, zabieganie o zbawienie tych, któ- rzy mieszkają w folwarkach,  wsiach  i  ich okolicach, w różnych miejscach i małych miasteczkach; w wiel- kich natomiast miastach niech przygotowują prywatnie

… przez rekolekcje … na przyjęcie święceń tych, którzy mają je otrzymać».

Natomiast papież Aleksander VII w breve Ex com- missa nobis, wydanym dnia 22 września 1655 zatwier- dził  składanie   «ślubów  prostych  czystości,  ubóstwa i posłuszeństwa oraz wytrwania w tymże Zgromadze- niu w tym celu, aby poświęcić się przez całe życie pra- cy nad zbawieniem ubogich wieśniaków … przy skła- daniu tych ślubów nikt nie pośredniczy, ani ich nie przyjmuje w imieniu Zgromadzenia czy naszym…».

Papież dodaje ponadto wyjaśnienie: «Wspomniane Zgromadzenie Misji ma prawo egzempcji spod władzy ordynariuszy  miejscowych  we  wszystkich  sprawach  z wyjątkiem osób wyznaczonych przez przełożonych tego Zgromadzenia do prowadzenia misji, które to osoby podporządkują się wówczas ordynariuszowi miejsca w sprawach misji i w tym, co się z nimi wiąże. Wspomnianego Zgromadzenia nie należy zaliczać do zakonów, lecz do kleru świeckiego».

Temu Zgromadzeniu, o którego właściwą formację usilnie w duchu Bożym się troszczył, dał Wincenty, po wielu latach doświadczenia, Reguły czyli Konstytucje

wspólne, w których wychodząc z kontemplacji Chry- stusa, w tym co On czynił i czego nauczał, aby wypeł- nić wolę Ojca, który Go posłał, aby głosił Ewangelię ubogim, wyłożył te zasady ewangelicznej doskonało- ści, które powinny stać się źródłem szczególnej inspi- racji w duchowości, działalności apostolskiej i życiu braterskim jego Instytutu.

Jego zaś powołanie i misję wyjaśnia wyraźniej na początku Reguł wspólnych, wskazując równocześnie drogę do ich osiągnięcia:

«Pan nasz Jezus Chrystus, jak świadczy Pismo Święte, przychodząc na świat dla zbawienia rodzaju ludzkiego, począł czynić i nauczać. Pierwsze zadanie wypełnił, praktykując w sposób doskonały cnoty wszel- kiego rodzaju; drugie zaś, głosząc Ewangelię ubogim   i przekazując swoim Apostołom, i Uczniom umiejęt- ność potrzebną do kierowania ludźmi.

A ponieważ małe Zgromadzenie Misji pragnie sa- mego Chrystusa Pana za pomocą Jego łaski i według słabych sił swoich naśladować, tak w wykonywaniu Jego cnót, jak też w pracy nad zbawieniem bliźnich, wypada, by także używało podobnych środków do na- leżytego spełnienia tego zbożnego zadania. Przeto celem jego jest: 1) pracować nad nabyciem własnej doskonałości, to znaczy starać się usilnie praktykować cnoty,  których  nas  ten  największy   Mistrz  słowem    i przykładem nauczyć raczył; 2) głosić Ewangelię ubo- gim, zwłaszcza wieśniakom; 3) dopomagać duchow-

nym w nabywaniu wiedzy i cnót, potrzebnych w stanie kapłańskim» (R I, 1).

* * *

W tych słowach św. Wincenty powierzył swojej duchowej rodzinie, tzn. członkom Zgromadzenia Misji szczególne powołanie, nową formę życia wspólnoto- wego i cel stale pobudzający, który należy nieustannie i mądrze dostosowywać do nowych czasów1.

1 Na LVI sesji, XXXVI Konwentu Generalnego, została zatwierdzona następująca Nota dotycząca Wprowadzenia: prowadzenie: 1° ma charak- ter historyczny, 2° zawiera treści inspirujące, 3° zawiera elementy, przy pomocy których można lepiej zrozumieć same artykuły Konsty- tucji, 4° stanowi integralną część Konstytucji i razem z Konstytucjami ma być przedłożone Stolicy Apostolskiej, 5° umieszcza się je przed normami, w znaczeniu ścisłym prawnymi,  a te  znajdują  się jedynie w tekście Konstytucji.

CZĘŚĆ PIERWSZA

POWOŁANIE

1. Celem Zgromadzenia Misji jest naśladowanie Chrystusa głoszącego Ewangelię ubogim. Cel ten urze- czywistnia się, gdy członkowie i wspólnoty, w wierno- ści św. Wincentemu:

1. Dokładają wszystkich sił, by się przyoblec w du- cha samego Chrystusa (R I, 3), celem zdobycia dosko- nałości odpowiadającej naszemu powołaniu (R XII, 13);
2. Oddają się głoszeniu Ewangelii ubogim, zwłasz- cza bardziej opuszczonym;
3. Wspomagają duchownych i świeckich w zdobywa- niu właściwej im formacji i prowadzą ich do pełniejszego uczestnictwa w głoszeniu Ewangelii ubogim.

2. Ze względu na ten cel, Zgromadzenie Misji, ma- jąc przed oczyma Ewangelię, i trwając w nieustannej wrażliwości na znaki czasu i najbardziej naglące we- zwania Kościoła, podejmie starania, by otwierać nowe drogi i używać środków dostosowanych do wymagań czasu i  miejsca, a  ponadto będzie  usiłowało oceniać  i ukierunkowywać prace i posługi, trwając w ten spo- sób w stanie ciągłej odnowy.

        3.        – § 1. Zgromadzenie Misji jest stowarzysze- niem kleryckim życia apostolskiego na prawie papie- skim. Jego członkowie realizują cele apostolskie we- dług dziedzictwa przekazanego przez św.  Wincentego i uznanego przez Kościół. Prowadzą oni życie brater- skie we wspólnocie zachowując Konstytucje, które są zasadą ich postępowania.

• § 2. Zgromadzenie Misji, zgodnie z tradycją pochodzącą od św. Wincentego, wypełnia swoje posłan- nictwo w ścisłej współpracy z biskupami i duchowień- stwem diecezjalnym. Św. Wincenty często powtarzał, że Zgromadzenie Misji zachowuje charakter świecki, jak- kolwiek cieszy się własną autonomią przyznaną mu przez prawo powszechne na zasadzie egzempcji.
• § 3. Członkowie Zgromadzenia Misji dla skuteczniejszego i pewniejszego realizowania celu Zgromadzenia składają śluby wytrwania oraz czystości, ubóstwa i posłuszeństwa według Konstytucji i Statutów.

4. Zgromadzenie Misji, które składa się z duchow- nych i świeckich braci współpracowników, aby mogło osiągnąć, za natchnieniem Bożej łaski cel, który sobie wytyczyło, stara się ożywić tymi co Chrystus myślami i pragnieniami, jak również tym samym duchem, który najbardziej ujawnia się w zasadach ewangelicznych, jak to zostało ukazane w Regułach wspólnych.
5. Duch Zgromadzenia jest uczestnictwem w duchu

samego Chrystusa, jak to przyjmował św. Wincenty:

«Posłał mnie, abym ubogim głosił Ewangelię» (Łk 4, 18). I stąd: «Jezus Chrystus jest regułą Misji» i On będzie sta- nowił centrum jego życia i działalności (SVP XII, 130).

6. Duch więc Zgromadzenia obejmuje najgłębsze usposobienie duchowe Chrystusa, które Założyciel od samego początku zalecał członkom Zgromadzenia: miłość i cześć wobec Boga Ojca, współczującą i czyn- ną miłość wobec ubogich, otwartość na działanie Bo- żej Opatrzności.
7. Zgromadzenie stara się wyrazić swego ducha także przez praktykę pięciu cnót, również zaczerpnię- tych ze szczególnego zapatrzenia się w Chrystusa, mianowicie: prostoty, pokory, łagodności, umartwienia i gorliwości o zbawienie dusz. O cnotach tych powie- dział św. Wincenty: «Zgromadzenie będzie się przy- kładać z większą jeszcze starannością do ich umiłowa- nia i praktykowania tak, aby te cnoty stanowiły jakoby władze duszy całego Zgromadzenia i aby zawsze oży- wiały wszystkie czynności każdego z nas» (R II, 14).
8. Wszyscy ustawicznie dążyć będą do głębszego zrozumienia tego ducha sięgając do Ewangelii, do przykładu i nauki św. Wincentego, pamiętając, że nasz duch i nasze zajęcia winny się wzajemnie ożywiać.
9. Powołanie nasze, wyrażające się w celu, naturze  i duchu Zgromadzenia, ma kierować jego życiem wspólnotowym i organizacją wewnętrzną.

CZĘŚĆ DRUGA

ŻYCIE ZGROMADZENIA

Rozdział I

DZIAŁALNOŚĆ APOSTOLSKA

10. Zgromadzenie Misji od czasu Założyciela i z jego inspiracji uważa, że jest powołane przez Boga, by pro- wadzić dzieło ewangelizacji ubogich.

W pewien szczególny sposób, wraz z całym Kościo- łem, może Zgromadzenie twierdzić, że obowiązek gło- szenia Ewangelii ma ono prawo uważać za łaskę i wła- ściwe sobie powołanie i że to wyraża najbardziej istotny jego przymiot (EN 14).

Dlatego   wszyscy  jego   członkowie    jak   i   każdy z osobna mają odwagę twierdzić razem z Jezusem Chry- stusem: «…muszę głosić Dobrą Nowinę o Królestwie Bożym, bo na to zostałem posłany» (Łk 4, 43).

11. Miłość Chrystusa litującego się nad tłumami (Mk 8, 2), jest źródłem całej naszej działalności apostol- skiej i pobudza nas, abyśmy według słów św. Wincen- tego «zapewnili Ewangelii rzeczywistą skuteczność» (SVP XII, 84).

Pośród różnych okoliczności czasu i miejsca, nasze głoszenie Ewangelii słowem i czynem powinno zmie- rzać do tego, aby wszyscy, przez nawrócenie i przyj- mowanie sakramentów świętych, przylgnęli «do Króle- stwa Bożego, tzn. do nowego świata, do nowego po- rządku rzeczy, do nowej drogi istnienia, do nowej zasa- dy życia i to do życia we wspólnocie, życia odrodzonego przez Ewangelię» (EN 23).

12. W dziele ewangelizacji, które podejmuje Zgroma-

dzenie należy mieć przed oczyma następujące zasady:

1. Jasne i wyraźne stawianie na pierwszym miejscu apostolstwa wśród ubogich: głoszenie bowiem Ewange- lii ubogim jest znakiem, że Królestwo Boże nadchodzi (por. Mt 11, 5);
2. Skupienie uwagi na faktycznym stanie społeczeń- stwa ludzkiego, a zwłaszcza na przyczynach nierówne- go podziału dóbr w świecie, abyśmy mogli lepiej pełnić prorockie posłannictwo głoszenia Ewangelii;
3. Uczestniczenie do pewnego stopnia, w warunkach życia ludzi ubogich, tak abyśmy nie tylko dążyli do gło- szenia im Ewangelii, ale także, aby i oni nam ją głosili;
4. Prawdziwie wspólnotowy charakter apostolskiej pracy, tak abyśmy wzajemnie umacniali się w naszym wspólnym powołaniu;
5. Gotowość pójścia na cały świat, na wzór pierw- szych misjonarzy w Zgromadzeniu;

        6.        Stan ustawicznego nawracania się, którego należy domagać się od poszczególnych konfratrów, jak od całe- go Zgromadzenia, stosownie do słów św. Pawła, który upomina: «Nie bierzcie więc wzoru z tego świata, lecz przemieniajcie się przez odnawianie umysłu» (Rz 12, 2).

13. Prowincje same rozstrzygną, jakie formy apostola- tu należy podjąć, tak aby wierne duchowi i przykładowi św. Wincentego, włączyły działalność apostolską w pra- ce duszpasterskie Kościoła lokalnego, stosownie do do- kumentów i wskazań Stolicy Apostolskiej, konferencji biskupów oraz biskupów diecezjalnych.
14. Należy intensywnie popierać rozwój misji ludo- wych, które tak bardzo były drogie sercu Założyciela. Podejmujemy przeto pracę misyjną dostosowując ją do istniejących okoliczności i miejsc. Należy poszukiwać wszelkich możliwości, aby dodać misjom nowego impul- su, by przez nie osiągać odnowę i budowanie prawdziwej wspólnoty chrześcijańskiej, a także trzeba zmierzać do wzbudzania wiary w sercach ludzi niewierzących.
15. Należy odpowiednio i skutecznie odnowić dzie- ło formacji kleryków w seminariach duchownych, które od samego początku było zaliczane do głównych dziedzin pracy Zgromadzenia.

Poza tym, członkowie Zgromadzenia niech niosą du- chową pomoc kapłanom w podejmowaniu przez nich formacji ciągłej oraz w pielęgnowaniu studium proble-

matyki pastoralnej. W ich sercach niech budzą pragnienie spełnienia życzenia Kościoła, by nieść pomoc ubogim.

Niech starają się także pobudzać i należycie przygo- tować ludzi świeckich do pełnienia posług duszpaster- skich, koniecznych we wspólnocie chrześcijańskiej.

Niech wreszcie pouczają duchownych i świeckich, aby pracowali zjednoczeni i pomagali sobie  wzajemnie w procesie kształtowania wspólnoty chrześcijańskiej.

16. Misje zagraniczne wśród pogan albo w środo- wiskach, które znajdują się na podobnym poziomie ewangelizacji, zajmują wybitne miejsce wśród dzieł apostolskich Zgromadzenia.

Przy budowaniu nowej wspólnoty kościelnej, niech misjonarze pilnie zwracają uwagę na «ziarna Słowa», które znajdują się w kulturze i religijności danego na- rodu (por. EN 53).

17. Zgromadzenie Misji posiada to samo dziedzic- two co Siostry Miłosierdzia. Dlatego konfratrzy chęt- nie będą spieszyć im z pomocą, gdy one o to poproszą, zwłaszcza w sprawach dotyczących rekolekcji i kie- rownictwa duchowego.

W prowadzeniu dzieł podejmowanych wspólnie, będą

im także spieszyć z braterską współpracą.

18. Naśladując św. Wincentego, który stosownie do przypowieści o miłosiernym Samarytaninie (por. Łk 10, 30-37), spieszył ze skuteczną pomocą opuszczonym,

prowincje i sami konfratrzy będą się starali przychodzić, w miarę sił, z pomocą tym, którzy zostali zepchnięci na margines społeczeństwa, ofiarom klęsk i wszelkiego rodzaju niesprawiedliwości, jak również tym, którzy zostali dotknięci różnymi formami ubóstwa moralnego, jakie istnieją dzisiaj.

Pracując dla ubogich i z nimi, konfratrzy będą się starali spełniać wymagania sprawiedliwości społecznej i miłości ewangelicznej.

Rozdział II

ŻYCIE WSPÓLNOTOWE

19. Św. Wincenty zgromadził w Kościele współ- braci, którzy podejmując nową formę życia wspólno- towego, poświęcili się głoszeniu Ewangelii ubogim. Zadaniem bowiem wspólnoty wincentyńskiej jest przygotowanie działalności apostolskiej, jej stałe pie- lęgnowanie oraz wspomaganie. Przeto wszyscy misjo- narze i każdy z osobna, którzy tworzą wspólnotę bra- terską dążą, poprzez ustawiczną odnowę, do wypełnie- nia wspólnego posłannictwa.
20. W Kościele i tak jak to czyni Kościół, Zgroma- dzenie odnajduje w Trójcy Przenajświętszej najwyższą zasadę swojego działania i swojego życia.

        1.        Zgromadzeni bowiem we wspólnocie dla głosze- nia miłości Ojca do ludzi, wyrażamy ją w naszym życiu.

Naśladujemy Chrystusa, który powołał aposto- łów i uczniów i prowadził z nimi życie braterskie dla głoszenia Ewangelii ubogim.

Pod tchnieniem Ducha Świętego tworzymy mię- dzy sobą jedność, której celem jest realizacja misji, by w ten sposób dawać wiarygodne świadectwo Chrystu- sowi Zbawicielowi.

21. – § 1. Życie wspólnotowe jest istotną zasadą Zgromadzenia, wywodzącą się z wyraźnej woli św. Win- centego i obowiązującą nas od samego początku. Dlatego zgodnie z przepisami naszego prawa własnego konfratrzy będą należeli do określonej  wspólnoty i zamieszkiwali  w wyznaczonym domu.

– § 2. Ten braterski sposób życia, który czer- pie ustawicznie swoją żywotność z naszego posłannic- twa, kształtuje naszą wspólnotę, celem osiągnięcia po- stępu osobowego i wspólnotowego oraz zapewnienia większej skuteczności dziełu ewangelizacji.

22. Będziemy dbać o wspólnotę, poświęcając jej siebie samych i wszystko, co posiadamy. W równym jednak stopniu należy mieć właściwy szacunek dla pry- watnego życia konfratra; wspólnota ma się przyczyniać do rozwoju wartości osobowych poszczególnych człon- ków; inicjatywy konfratrów należy oceniać w świetle celu i ducha Zgromadzenia. W ten sposób różnorodność

i charyzmaty poszczególnych członków  przyczyniają się do wzrostu wspólnoty i do bardziej owocnego wy- konania naszego posłannictwa.

23. Każda wspólnota miejscowa korzysta z należ- nej jej autonomii, a to w tym celu, by była ona rzeczy- wiście miejscem gdzie osiąga się wspólnotowe uzgod- nienia dotyczące  działań apostolskich  i życia, łącznie z dobrem Zgromadzenia na płaszczyźnie prowincjalnej czy powszechnej. Tak więc wspólnota domowa jest żywą cząstką całego Zgromadzenia.
24. Życie wspólnotowe, ożywione miłością, a zwłasz- cza praktyką pięciu cnót, będzie pomocą w naszej pracy apostolskiej. Będziemy się starali tak je prowadzić, by stało się ono dla świata znakiem zaczynu życia ewange- licznego. Dlatego:

1. Będziemy się starali umocnić jedność w wypeł- nianiu naszego posłannictwa, niosąc sobie wzajemnie pomoc, zwłaszcza w przeciwnościach i okazując jeden drugiemu radość w prostocie ducha;
2. Wspomagani konieczną posługą przełożonych, podejmiemy razem z superiorem współodpowiedzial- ność, by szukać woli Bożej w życiu i pracach, przyj- mując postawę czynnego posłuszeństwa; będziemy również pielęgnować między sobą dialog, przezwycię- żając zbyt indywidualny styl życia;
3. W duchu pokory i braterstwa będziemy uważni na opinie i potrzeby każdego konfratra i starać się bę- dziemy przezwyciężać trudności, jakie niesie ze sobą

życie wspólnotowe; wreszcie z delikatnością podej- miemy praktykę upomnienia braterskiego, ofiarowując sobie wzajemnie przebaczenie;

4. Z wielką troską będziemy starać się o stwarzanie warunków sprzyjających modlitwie, pracy, odpoczyn- kowi, czy braterskim rozmowom. Dlatego rozważnie   i dyskretnie będziemy korzystać ze środków przekazu społecznego a uwzględniając potrzeby apostolstwa wydzielimy jednak w naszych domach część służącą wyłącznie wspólnocie.

25. Wspólnota posiada wewnętrzne wartości, które  ją ustawicznie kształtują, zwłaszcza gdy odnawia ona swe istotne elementy życia i działania, którymi są:

1. Wspólnotowe naśladowanie Chrystusa głoszące- go Ewangelię, co rodzi w nas specjalne więzy miłości  i przywiązania; dlatego wzajemny szacunek będziemy łączyć ze szczerą życzliwością «na wzór serdecznych przyjaciół» (R VIII, 2);
2. Głoszenie Ewangelii ubogim, które jest elemen- tem jednoczącym wszystkie nasze prace; ta jedność nie niszczy uzdolnień, ani talentów, choćby bardzo zróżni- cowanych, lecz skierowuje je na służbę posłannictwa;
3. Modlitwa, zwłaszcza zaś Eucharystia, która staje się źródłem naszego życia duchowego, wspólnotowego i apostolskiego;
4. Nasze dobra materialne, które będą wspólne, sto- sownie do woli św. Wincentego i którymi będziemy się chętnie dzielić z drugimi. W ten sposób życie nasze

staje się rzeczywiście wspólnotą więzi braterskiej, pracy, modlitwy i dóbr.

26. – § 1. Konfratrzy chorzy, słabi i starsi wie- kiem, będą bliscy naszemu sercu i ich obecność bę- dziemy uważać za błogosławieństwo w naszych do- mach. Dlatego oprócz opieki lekarskiej i ulgi w dole- gliwościach, zapewnimy im udział w życiu wspólnym  i w naszej działalności apostolskiej.

• § 2. Za zmarłych konfratrów będziemy wiernie modlić się i składać ofiary, o których mowa w Statutach.

27. Każda wspólnota będzie się starała opracować wspólny program życia i pracy, zgodnie z Konstytucja- mi i Statutami oraz Normami Prowincjalnymi. Program ten należy mieć na uwadze  przy organizowaniu życia   i pracy, przy realizacji zaleceń, a także przy okresowej rewizji naszego życia i działalności apostolskiej.

Rozdział III

CZYSTOŚĆ, UBÓSTWO I POSŁUSZEŃSTWO

28. Pragnąc kontynuować posłannictwo Chrystusa, poświęcamy samych siebie na całe życie w Zgromadze- niu dla głoszenia Ewangelii ubogim. By urzeczywistnić to powołanie, podejmujemy czystość, ubóstwo i posłu- szeństwo   według  Konstytucji   i  Statutów.  Albowiem

«małe Zgromadzenie Misji …, by pracować nad zbawie-

niem dusz, zwłaszcza ubogich wieśniaków, uważa,  że nie istnieje potężniejsza i odpowiedniejsza broń jak ta, którą odwieczna Mądrość tak szczęśliwie i z tak wielką korzyścią się posłużyła» (R II, 18).

29. – § 1. Naśladując Chrystusa w Jego uniwersal- nej miłości do ludzi, podejmujemy czystość w celiba- cie ze względu na królestwo niebieskie. Przyjmujemy ją jako dar udzielony nam przez osobową i nieskoń- czoną hojność Boga.

• § 2. W ten sposób otwieramy szerzej serce dla Boga i dla bliźniego, a całe nasze  postępowanie staje się radosnym wyrazem miłości między Chrystu- sem a Kościołem, która w całej pełni objawi się w świe- cie przyszłym.

30. Wewnętrzne zjednoczenie z Chrystusem, więź prawdziwie braterska, gorliwość w działalności apo- stolskiej, asceza wypróbowana doświadczeniem Ko- ścioła – sprawią, że nasza czystość będzie zawsze dy- namiczna. Jest ona bowiem, poprzez dawanie usta- wicznej i dojrzałej odpowiedzi na powołanie Boże, źródłem duchowej płodności w świecie, a także przy- czynia się bardzo do zdobycia ludzkiej dojrzałości.
31. «Ponieważ sam Jezus Chrystus, rzeczywisty wła- ściciel dóbr wszelkich, tak umiłował ubóstwo, że nie miał gdzie  swojej  głowy  skłonić,  a tych którzy razem z Nim ponosili trudy prac misyjnych, to jest Apostołów

i Uczniów, w podobnym niedostatku pragnął zachować, tak iżby niczego na własność nie mieli; … każdy według słabych sił swoich będzie się starał naśladować Zbawi- ciela w pełnieniu tej cnoty» (R III, 1). W ten sposób członkowie Zgromadzenia zaświadczą, że całkowicie zależą od Boga, a ich głoszenie Ewangelii ubogim stanie się bardziej skuteczne.

32. – § 1. Każdy konfrater, wypełniając swoje obo- wiązki według celu Zgromadzenia i stosownie do wspól- nego programu Wspólnoty, niech ma świadomość, że podlega powszechnemu prawu pracy.

• § 2. Owoce pracy, jak też renty, emerytury czy ubezpieczenia, do których prawo nabyli konfratrzy po wstąpieniu  do  Zgromadzenia,  stanowią  zgodnie  z prawem własność wspólnoty tak, że na wzór pierw- szych chrześcijan, będziemy przeżywać prawdziwą wspólnotę dóbr i świadczyć sobie wzajemną braterską pomoc.

33. Przez wzgląd na warunki życia ubogich, nasz sposób życia ma się odznaczać prostotą i umiarkowa- niem. Środki zaś oddziaływania duszpasterskiego, choćby najskuteczniejsze i najbardziej nowoczesne, niech będą wolne od jakiejkolwiek ostentacji.

Wszystko to, co jest koniecznie do utrzymania i oso- bowego rozwoju konfratrów, jak również do rozwoju naszych dzieł, ma przede wszystkim pochodzić z wysiłku wszystkich. Zgromadzenie zaś, unikając jakiegokolwiek

gromadzenia dóbr, będzie się starać przeznaczać je na potrzeby ubogich; w ten sposób, uwolniwszy się od po- żądania bogactw, stanie się świadectwem dla świata do- tkniętego materializmem.

34. Na używanie dóbr materialnych i dysponowanie nimi konfratrzy, ze względu na ślub, powinni mieć pozwolenie  przełożonego,  zgodnie  z  Konstytucjami i Statutami. Skoro jednak do praktykowania ducha ubóstwa nie wystarcza tylko mieć zgodę przełożonego, jest więc rzeczą konieczną, by każdy zastanowił się, co byłoby bardziej właściwe i odpowiednie, stosownie do ducha naszego Założyciela, wyrażonego w Regułach wspólnych.
35. Naszych dóbr własnych, za zgodą przełożonego i  stosownie  do  Statutu  podstawowego   o  ubóstwie w Zgromadzeniu, będziemy używać na dzieła miło- sierdzia, a także na użytek konfratrów, unikając różnic między nami.
36. Świadomi ograniczoności natury ludzkiej i na- śladując zbawczą działalność Chrystusa, który stał się posłuszny aż do śmierci oraz korzystając z mocy Ducha Świętego będziemy się starali ochoczo wykonywać  wolę Ojca, która objawia się nam w różny sposób.
37. – § 1. Uczestnictwo w tej tajemnicy posłusz- nego Chrystusa domaga się, abyśmy wspólnie poszu- kiwali woli Ojca, przekazując sobie wzajemnie do-

świadczenia w otwartym i odpowiedzialnym dialogu, w którym  spotykają  się  różne  doświadczenia  wieku i usposobienia. W ten sposób będą dojrzewały i rodziły się wspólne przemyślenia, które prowadzą do podjęcia koniecznych decyzji.

• § 2. Członkowie Zgromadzenia będą się starali być posłuszni przełożonym według swych sił,  w duchu współodpowiedzialności i pomni na słowa św. Wincentego. Posłuszeństwo to niech będzie ochot- ne, radosne i wytrwałe. Choćby swoje opinie uważali konfratrzy za lepsze, to jednak podporządkują się prze- łożonym w duchu wiary.

38. – § 1. Na mocy ślubu posłuszeństwa jesteśmy zobowiązani do posłuszeństwa Ojcu św., przełożonemu generalnemu, wizytatorowi, superiorowi i ich zastęp- com w tym wszystkim, co nam polecą zgodnie z Kon- stytucjami i Statutami.

• § 2. Biskupom diecezji, w których pracuje Zgromadzenie będziemy posłuszni zgodnie z prawem powszechnym i naszym własnym oraz stosownie do myśli i ducha św. Wincentego.

39. Specjalnym ślubem wytrwania w Zgromadze- niu zobowiązujemy się przez całe życie spełniać zada- nia, które zostaną nam wyznaczone przez przełożo- nych zgodnie z Konstytucjami i Statutami.

Rozdział IV

MODLITWA

40. – § 1. Chrystus Pan trwając w najgłębszym zjednoczeniu z Ojcem, szukał na modlitwie Jego woli, która była najwyższą zasadą Jego życia, posłannictwa  i ofiary dla zbawienia świata. Podobnie zachęcał swo- ich uczniów, aby w tym samym duchu zawsze modlili się i nigdy nie ustawali.

• § 2.  My  również,  uświęceni  w  Chrystusie i posłani do świata, na modlitwie będziemy się starali odkrywać znaki woli Bożej i naśladować gotowość Chrystusa, osądzając wszystko według Jego myśli. W ten sposób Duch Święty zamienia nasze życie na duchową ofiarę, a my sami stajemy się lepiej przygotowani do tego, by uczestniczyć w posłannictwie Chrystusa.

41. «Dajcie mi człowieka modlitwy, a będzie on zdolny do wszelkich zadań» (SVP XI, 83). Według myśli św. Wincentego modlitwa jest źródłem życia duchowego misjonarza:  przez  nią  przyodziewa  się  w Chrystusa, przepaja się nauką ewangeliczną, osądza sprawy i wydarzenia przed  obliczem Boga oraz trwa  w Jego miłości i miłosierdziu. W ten sposób Duch Chrystusa udziela stale skuteczności naszym słowom   i naszym działaniom.

        42.        Dzięki modlitwie w życiu misjonarza wzajem- nie się uzupełniają i zrastają w jedno: apostolska obec- ność w świecie, życie wspólnotowe i doświadczenie Boga. Przez modlitwę bowiem stale odnawia się w nas wiara, miłość braterska i apostolska gorliwość; w dzia- łaniu zaś miłość Boga i bliźniego objawia swą sku- teczność. Przez  wewnętrzne  zjednoczenie  modlitwy  i apostolstwa, misjonarz staje się człowiekiem kon- templacji w działaniu i apostołem w modlitwie.

Modlitwa misjonarza powinna się odznaczać duchem synowskiego przywiązania, pokorą, ufnością w Opatrzność Bożą i miłością Bożej dobroci. W ten sposób nauczymy się  modlić  jak  ubodzy  w  duchu,  z przekonaniem, że utwierdza nas swoją mocą Duch Święty. On bowiem oświeca nasz umysł i wzmacnia wolę, abyśmy głębiej poznali potrzeby świata i sku- teczniej im zaradzali.

Szczególnej skuteczności modlitwy doświad- czamy wtedy gdy głosimy słowo Boże, udzielamy sakramentów świętych, pełnimy dzieła miłosierdzia oraz w różnych wydarzeniach życiowych. Głosząc Ewangelię ubogim, powinniśmy  odnajdywać  w  nich i kontemplować Chrystusa; wykonując prace duszpa- sterskie wśród ludu, do którego jesteśmy posłani, po- winniśmy modlić się nie tylko za niego, ale również    z nim i jakby spontanicznie uczestniczyć w jego wie- rze i pobożności.

        45.        Modlitwę liturgiczną będziemy odprawiać w spo-

sób żywy i autentyczny.

• § 1. Całe nasze życie zmierza do sprawowania codziennie Wieczerzy Pańskiej, jako do punktu kulmina- cyjnego; z niej bowiem, jak ze źródła wypływa moc na- szego działania i braterskiej jedności. Eucharystia uobec- nia  śmierć   i   zmartwychwstanie   Chrystusa,   oznacza i urzeczywistnia jedność Ludu Bożego, a także sprawia, że my sami stajemy się żywą ofiarą w Chrystusie.
• § 2. Dla wytrwania w szczerości powołania  i ciągłego nawracania się, będziemy przystępować czę- sto do sakramentu pojednania.
• § 3. Przez wspólne odmawianie Liturgii Go- dzin, jednoczymy nasze głosy i naszego ducha, by wyśpiewać chwałę Pana, a równocześnie wznosimy przed Jego oblicze nieustanną modlitwę, błagając za wszystkich ludzi.
• § 4. Dlatego będziemy wspólnie odprawiać jutrznię i nieszpory, jeżeli nie będzie to utrudniać na- szej działalności apostolskiej.

46. W modlitwie wspólnotowej odnajdujemy najdo- skonalszą formę ożywienia i odnowy życia, zwłaszcza zaś wówczas, gdy odprawiamy nabożeństwo słowa Bożego, uczestniczymy w nim, albo gdy poprzez bra- terski dialog uczestniczymy w owocach naszego du- chowego i apostolskiego doświadczenia.

        47.        – § 1. Zgodnie z tradycją przekazaną nam przez św. Wincentego poświęcimy każdego dnia jedną godzi- nę na osobistą modlitwę we wspólnocie lub prywatnie. Ułatwi nam to zrozumienie nauki Chrystusa oraz wska- że właściwe drogi wypełniania Jego posłannictwa. Po- nadto modlitwa osobista przygotuje, pogłębi i uzupełni naszą modlitwę wspólnotową i liturgiczną.

• § 2. Każdego roku będziemy wiernie uczest-

niczyć w rekolekcjach.

48. Jako świadkowie i głosiciele miłości Boga, winniśmy mieć głębokie nabożeństwo i oddawać spe- cjalny kult tajemnicy Trójcy Przenajświętszej i tajem- nicy Wcielenia.
49. – § 1. Cześć szczególną będziemy oddawać Najświętszej Maryi Pannie, Matce Chrystusa i Kościoła, która według słów św. Wincentego, najlepiej spośród wszystkich wierzących  wniknęła  w  naukę  Ewangelii  i wprowadziła ją w praktykę życia.

• § 2. Cześć do Najświętszej Maryi Panny bę- dziemy wyrażać w wieloraki sposób; obchodząc Jej święta z pobożnością a wzywając często Jej pomocy, zwłaszcza przez odmawianie różańca. Będziemy roz- powszechniać specjalne Jej Posłanie, objawione przez Macierzyńską Jej dobroć w Cudownym Medaliku.

50. Cześć św. Wincentego, świętych i błogosławio- nych Rodziny Wincentyńskiej, będzie droga naszemu

sercu. Ustawicznie będziemy wracać do dziedzictwa św. Założyciela,  znajdującego   się  w  jego  pismach   i w tradycji Zgromadzenia, aby nauczyć się kochać to, co on kochał i wprowadzać w czyn to, czego nauczał.

Rozdział V

CZŁONKOWIE ZGROMADZENIA

1. Członkowie Zgromadzenia w ogólności

51. Członkowie Zgromadzenia Misji są uczniami Chrystusa, którzy powołani przez Boga celem konty- nuowania Chrystusowego posłannictwa i przyjęci do tegoż Zgromadzenia, starają się w miarę swoich sił od- powiedzieć swemu powołaniu, podejmując pracę według nauki, zamierzeń i wskazań św. Wincentego a Paulo.
52. – § 1. Wszyscy członkowie Zgromadzenia, którzy  przez  chrzest  i   bierzmowanie   uczestniczą  w królewskim kapłaństwie Chrystusa, są duchownymi lub świeckimi (braćmi) i wszyscy także nazywają się misjonarzami.

1. Duchowni, tzn. kapłani i diakoni, stosownie do posiadanego stopnia święceń, na wzór Pana Naszego Jezusa Chrystusa Kapłana, Pasterza i Nauczyciela, wypełniają swoje powołanie przez wykonywanie tego potrójnego posłannictwa we wszystkich formach dzia-

łalności apostolskiej, które mogą przyczynić się do osiągnięcia celu Zgromadzenia. Do tych członków dołączają się ci, którzy przygotowują się do przyjęcia święceń.

2. Świeccy, którzy u nas nazywają się braćmi, są przeznaczeni do apostolskiej pracy Kościoła i Zgro- madzenia i pełnią ten apostolat przez wykonywanie dzieł zgodnie z ich stanem.

– § 2. Według Konstytucji i Statutów, wszy- scy ci członkowie są: albo tylko przyjęci, albo rów- nież inkorporowani do Zgromadzenia.

2. Przyjęcie do Zgromadzenia

53. – § 1. Kandydat zostaje przyjęty do Zgroma- dzenia w momencie, gdy na własną prośbę zostanie dopuszczony do odbycia okresu próby w seminarium internum.

– § 2. Prawo przyjęcia kandydatów do semina- rium internum należy, z zachowaniem odpowiednich przepisów:

1. Do przełożonego generalnego, po wysłuchaniu

zdania swojej rady, dla całego Zgromadzenia;

2. Do wizytatora, po wysłuchaniu zdania swojej

rady, dla jego prowincji.

– § 3. Gdy chodzi o warunki wymagane do przy-

jęcia, należy zachować przepisy prawa powszechnego.

        54.        – § 1. Okres czasu w ciągu którego dokonuje się przygotowanie do inkorporacji nie może być krót- szy niż dwa lata, ani też dłuższy niż dziewięć lat od przyjęcia do seminarium internum.

• § 2. Po upływie roku od przyjęcia do Zgro- madzenia, członek, według naszej tradycji, składa przyrzeczenia (bona proposita), przez które deklaruje swoją wolę poświęcenia  się  przez  całe  życie  pracy w Zgromadzeniu dla zbawienia ubogich; według Kon- stytucji i Statutów.
• § 3. Prawo dopuszczenia do złożenia przy- rzeczeń (bona proposita) należy, z zachowaniem od- powiednich przepisów:

1. Do przełożonego generalnego, po wysłuchaniu zdania swojej rady i dyrektora seminarium internum, dla całego Zgromadzenia;
2. Do wizytatora, po wysłuchaniu zdania swojej rady  i dyrektora seminarium internum, dla jego prowincji.

55. – § 1. Nasze śluby są wieczyste, nie zakonne, zarezerwowane – tak, że tylko Ojciec św. i przełożony generalny mogą z nich zwalniać.

– § 2. Te śluby należy interpretować dokładnie według postanowienia św. Wincentego zaaprobowanego przez Aleksandra VII w pismach Ex  commissa  nobis  (22 IX 1655) i Alias nos supplicationibus (12 VIII 1659).

56. Prawo dopuszczenia do złożenia ślubów na- leży, z zachowaniem odpowiednich przepisów:

        1.        Do przełożonego generalnego, za zgodą swojej rady i po zasięgnięciu opinii wychowawców kandyda- ta, dla całego Zgromadzenia;

Do wizytatora, za zgodą swojej rady i po zasię- gnięciu opinii wychowawców kandydata, dla jego prowincji.

57. – § 1. Pozwolenie na złożenie ślubów przez przełożonego wyższego na prośbę członka  powoduje, po złożeniu ślubów, inkorporację do Zgromadzenia, do którego zostaje inkordynowany po przyjęciu diakonatu.

• § 2. Przed inkorporacją do Zgromadzenia, członek nie może być dopuszczony do święceń. Inkor- poracja zaś konfratra, który już jest duchownym inkar- dynuje go do Zgromadzenia.

58. – § 1. Śluby należy składać wobec przełożo- nego lub wobec konfratra przez niego wyznaczonego.

• § 2. Według zwyczaju Zgromadzenia, za- równo prośba, jak i oświadczenie o złożeniu ślubów, mają być sformułowane na piśmie; o złożeniu zaś ślu- bów należy bezzwłocznie powiadomić przełożonego generalnego. Śluby składa się w Zgromadzeniu według następujących formuł:

1. Formuła bezpośrednia: «Panie, Boże mój, ja…, idąc za Chrystusem głoszącym Ewangelię, ślubuję, wobec Najświętszej Maryi Dziewicy,  że  wiernie  poświęcę  się w Zgromadzeniu Misji głoszeniu Ewangelii ubogim,

przez całe moje życie. I dlatego ślubuję, przy pomocy Twojej łaski, czystość, ubóstwo i posłuszeństwo, stosow- nie do Konstytucji i Statutów naszego Instytutu».

2. Formuła deklaratywna: «Ja…, idąc za Chrystusem głoszącym Ewangelię, ślubuję Bogu, wobec Najświętszej Maryi Dziewicy, że wiernie poświęcę się w Zgromadze- niu Misji głoszeniu Ewangelii ubogim, przez całe moje życie. I dlatego ślubuję Bogu, przy pomocy Jego łaski, czystość, ubóstwo i posłuszeństwo, stosownie do Konsty- tucji i Statutów naszego Instytutu».
3. Formuła tradycyjna: «Ja…, niegodny (kapłan, kleryk, brat) Zgromadzenia Misji, ślubuję Bogu, wobec Najświętszej Dziewicy i całego dworu niebieskiego, ubóstwo, czystość i posłuszeństwo naszemu przełożo- nemu i jego następcom, stosownie do Reguł czyli Kon- stytucji naszego Instytutu; ślubuję ponadto, że przez całe życie poświęcę się w tymże Zgromadzeniu zbawie- niu biednych ludzi na wsi, przy pomocy łaski Boga Wszechmogącego, którego z tego powodu pokornie wzywam».

3. Prawa i obowiązki członków Zgromadzenia

59. – § 1. Wszyscy członkowie Zgromadzenia, jeżeli z natury rzeczy nie wynika co innego, korzystają z praw, przywilejów i łask duchowych przyznanych Zgromadzeniu, zgodnie z przepisami prawa powszech- nego i naszego własnego.

        –        § 2. Wszyscy konfratrzy inkorporowani do Zgromadzenia, posiadają te same prawa i mają te same obowiązki, zgodnie z przepisami prawa powszechnego i naszego własnego, z wyjątkiem tych, które wynikają ze święceń i związanej z nimi jurysdykcji. Konfratrzy, którzy zostali tylko przyjęci do Zgromadzenia, korzy- stają z praw i mają obowiązki określone w Konstytu- cjach i Statutach oraz Normach Prowincjalnych.

60. Prawo głosu  czynnego  i biernego posiadają, zgodnie z przepisami prawa powszechnego i naszego własnego, konfratrzy inkorporowani do Zgromadzenia, jeżeli nie utracili go w myśl przepisów prawa.
61. Prawo głosu biernego przysługuje wszystkim konfratrom od trzech lat inkorporowanym do Zgroma- dzenia, którzy ukończyli dwudziesty piąty rok życia; pozostają jednak w mocy inne warunki wymagane przez prawo powszechne i własne Zgromadzenia dla poszczególnych urzędów i obowiązków.
62. Członkowie Zgromadzenia, oprócz zobowiązań wynikających z prawa własnego, podlegają również przepisom kanonów 273-289 odnoszącym się do wszystkich duchownych. Jeżeli  z  natury  rzeczy  albo z kontekstu nie wynika nic innego; te zobowiązania, zwłaszcza odnoszące się do noszenia stroju duchowne- go (kan. 284) i do sprawowania liturgii uświęcenia cza- su (kan. 276), dotyczą również braci.

        63.        Konstytucje i Statuty oraz inne przepisy obo- wiązujące w Zgromadzeniu, wszyscy powinni zacho- wywać, kierując się czynnym i odpowiedzialnym po- słuszeństwem.

Wszyscy też mają obowiązek zachować normy wydane przez ordynariuszy miejscowych, z zachowa- niem prawa naszej egzempcji.

4. Przynależność członków do prowincji i domu

65. Każdy członek Zgromadzenia Misji ma przyna- leżeć do określonej prowincji i domu lub zespołu, ustanowionego na wzór domu, stosownie do naszego prawa własnego.
66. W prowincji i w domu lub zespole na wzór domu,

do których zostali przydzieleni, konfratrzy uzyskują:

1. Prawa  i  obowiązki  zgodnie  z  Konstytucjami  i Statutami;
2. Własnego i bezpośredniego przełożonego miej- scowego i przełożonego wyższego;
3. Prawo głosu czynnego i biernego.

67. – § 1. Konfrater, który od przełożonego gene- ralnego lub od wizytatora za zgodą ich rad, otrzymał pozwolenie na pobyt poza domem, albo też poza zespo- łem na wzór domu, ma być zawsze przypisany do któ- regoś domu, aby w nim korzystał z praw i podlegał ob- owiązkom, zgodnie z pozwoleniem mu udzielonym.

– § 2. Takie pozwolenie może być udzielone ze słusznej przyczyny i nie dłużej niż na jeden rok, chyba że chodzi o leczenie, studia albo apostolstwo sprawo- wane w imieniu Zgromadzenia.

5. Wystąpienie i usunięcie ze Zgromadzenia

68. W sprawie wystąpienia i usunięcia członków na- leży kierować się w Zgromadzeniu Misji przepisami prawa powszechnego i naszego własnego.
69. – § 1. Konfrater nieinkorporowany jeszcze do Zgromadzenia, może je swobodnie opuścić, powiada- miając o swojej decyzji przełożonych.

• § 2. Ten sam konfrater nieinkorporowany jesz- cze do Zgromadzenia, może być usunięty przez przeło- żonego generalnego lub przez wizytatora, po wysłucha- niu przez nich swoich rad oraz wychowawców tegoż konfratra.

70. Przełożony generalny, za zgodą swojej rady, może z powodu ważnej przyczyny, pozwolić konfra- trowi inkorporowanemu do Zgromadzenia, aby żył poza Zgromadzeniem, jednak przez okres nie dłuższy niż trzy lata, z zastrzeżeniem, że zachowa obowiązki, które dadzą się pogodzić z jego nową sytuacją życio- wą. Konfrater ten pozostaje pod opieką przełożonych Zgromadzenia, nie posiada jednak prawa głosu czyn- nego i biernego. Gdy chodzi o duchownego, potrzebna jest ponadto zgoda ordynariusza miejsca, na którym

winien przebywać, pozostaje on pod jego troską i jest od niego zależny (kan. 745).

71. Przełożony generalny za zgodą swojej rady może, z ważnych powodów, pozwolić członkowi na wystąpienie ze Zgromadzenia i zwolnić go ze ślubów stosownie do przepisu kan. 743.
72. – § 1. Przełożeni mają obowiązek pilnie szu- kać konfratra inkorporowanego do Zgromadzenia, któ- ry uchyla się od łączności wspólnotowej z nim, jak również wyłącza się spod władzy przełożonych oraz dopomóc mu aby wytrwał w swoim powołaniu.

• § 2. Gdyby jednak konfrater ten nie wrócił po sześciu miesiącach, zostaje pozbawiony prawa głosu czynnego i biernego, i zachowując normę art. 74 § 2, może być usunięty na mocy dekretu przełożonego ge- neralnego.

73. – § 1. Na mocy samego prawa jest wydalany

ze Zgromadzenia ten, kto:

1. Notorycznie odstąpił od wiary katolickiej;
2. Zawarł małżeństwo albo usiłował zawrzeć, choć-

by tylko cywilne.

– § 2. W tych przypadkach przełożony wyższy wraz ze swoją radą powinien, po zebraniu dowodów, bezzwłocznie wydać stwierdzenie faktu, ażeby praw- nie stało się wiadome wydalenie (kan. 694).

        74.        – § 1. Należy wydalić członka Zgromadzenia w wypadkach przedstawionych w kanonach 695, 698   i 699 § 1.

• § 2. Można wydalić członka Zgromadzenia  w wypadkach przedstawionych w kanonach 696, 697, 698 i 699 § 1.
• § 3. W przypadku poważnego zgorszenia ze- wnętrznego lub bardzo poważnej szkody grożącej insty- tutowi, członek może być natychmiast wydalony z domu zakonnego przez przełożonego wyższego, albo – gdy przynagla niebezpieczeństwo – przez miejscowego prze- łożonego za zgodą jego rady (kan. 703).

75. – § 1. Dekret o usunięciu, należy bezzwłocznie doręczyć zainteresowanemu członkowi, dając mu moż- liwość odniesienia się w ciągu 10 dni od otrzymania powiadomienia do Stolicy Apostolskiej, ze skutkiem zawieszającym. Aby dekret posiadał moc prawną, na- leży zachować przepis kan. 700.
76. – § 1. Po prawnym usunięciu, ustają tym sa- mym śluby oraz wszystkie prawa i obowiązki, jakie członek miał w Zgromadzeniu. Jeżeli jednak jest du- chownym należy zachować przepisy kan. 693 i 701.

• § 2. Ci, którzy zgodnie z prawem opuszczają Zgromadzenie lub zostali z niego wydaleni nie mogą domagać się żadnego wynagrodzenia za jakiekolwiek prace wykonane w Zgromadzeniu.

        –        § 3. Zgromadzenie niech kieruje się jednak wobec odchodzących słusznością i ewangeliczną miło- ścią, zgodnie z tym, co postanawia kan. 702.

Rozdział VI

FORMACJA

1. Zasady ogólne

77. – § 1. Nasza formacja, która jest procesem ciągłym, powinna zmierzać do tego, aby członkowie, ożywieni duchem św. Wincentego, stali się zdolni do wypełniania posłannictwa Zgromadzenia.

• § 2. Wszyscy zatem powinni ustawicznie starać się coraz dokładniej poznawać, że Jezus Chrystus jest ośrodkiem naszego życia i regułą Zgromadzenia.

78. – § 1. Czas formacji, podobnie jak całe nasze życie, ma się tym charakteryzować, by miłość Chry- stusowa coraz bardziej nas przynaglała do realizacji celu Zgromadzenia. Cel ten osiągną członkowie jako uczniowie Pana przez wyrzeczenie się samych siebie    i przez ustawiczne nawracanie się do Chrystusa.

• § 2. Członkowie Zgromadzenia niech kształ- tują swoją osobowość przez rozważanie słowa Bożego, życie sakramentalne, modlitwę, tak wspólnotową jak

i osobistą, a wreszcie przez zdobywanie duchowości

wincentyńskiej.

• § 3. Alumni ponadto niech należycie odby- wają studia, przepisane przez prawo kościelne, aby zdobyć gruntowną wiedzę.
• § 4. Wszyscy, już od samego początku, zależ- nie od stopnia  formacji  i  osobistej  zdatności,  powinni w sposób odpowiedni ćwiczyć się w pracy duszpaster- skiej,   szczególnie   pod    kierunkiem    wychowawców, a także odwiedzając ubogich i stykając się z ich rzeczy- wistością. W ten sposób każdy będzie mógł łatwiej odna- leźć swoje specyficzne powołanie we wspólnocie, sto- sownie do własnych uzdolnień.
• § 5. Zasady zaś pedagogiczne tak należy stosować zależnie od wieku alumnów, aby ci, ucząc się stopniowo kierować samymi sobą, zdobyli umiejętność mądrego używania wolności, samodzielnego i sumien- nego działania i aby doszli do pełni dojrzałości chrze- ścijańskiej.

79. Członkowie, odpowiadając na Boże powołanie do wspólnoty, niech w czasie trwania farmacji, nauczą się prowadzić wincentyńskie życie wspólnotowe. Wspólnota zaś niech pielęgnuje osobiste inicjatywy poszczególnych osób w ciągu całego procesu formacji.
80. W formacji naszych członków, należy stosować koordynację między różnymi aspektami wychowania. Pomiędzy następującymi po sobie etapami formacji,

należy zachować organiczną jedność. Wszystko zaś tak powinno być zorganizowane, by skupiało się wokół własnego duszpasterskiego celu Zgromadzenia.

81. Formacja konfratrów ma być procesem trwają- cym przez całe życie i ma być stale odnawiana.

2. Seminarium internum

82. Kandydaci, aby mogli być przyjęci do semina- rium internum, oprócz wymaganych warunków, po- winni odznaczać się znamionami według, których można sądzić, że będą zdolni do realizowania wincen- tyńskiego powołania we wspólnocie.
83. –  §  1.  Seminarium  internum  jest  to  czas,  w którym członkowie rozpoczynają pełnienie posłan- nictwa i prowadzenie życia w Zgromadzeniu, i przy pomocy wspólnoty oraz wychowawców, gruntownie poznają swoje powołanie, a przez specyficzną forma- cję przygotowują się do dobrowolnej inkorporacji do Zgromadzenia.

• § 2. Seminarium internum powinno trwać przynajmniej przez 12 miesięcy, ciągłych lub z prze- rwami. Jeżeli jednak między miesiącami zachodzi przerwa, to do konwentu prowincjalnego będzie nale- żało określić liczbę miesięcy ciągłych oraz ustalić kie- dy okres seminarium internum ma być włączany do czasu studiów.

        84.        Dlatego wszystko w tym czasie powinno zmie-

rzać do tego, aby seminarzyści:

1. Osiągnęli wyższy stopień dojrzałości;
2. Zostali stopniowo wprowadzeni w należyte po- znanie  i  praktykowanie  apostolskiego  posłannictwa  i życia Zgromadzenia;
3. Doszli do doświadczenia Boga, zwłaszcza przez modlitwę.

85. Aby to osiągnąć seminarzyści będą się starali pilnie:

1. Zdobyć odpowiednią i dokładną znajomość ludzi, szczególnie zaś  ubogich  oraz  ich  potrzeb,  pragnień  i problemów;
2. Poznać szczególne właściwości, ducha i zadania Zgromadzenia, sięgając do źródeł, a zwłaszcza  do życia  i dzieł św. Wincentego, do historii i tradycji Zgromadze- nia, jak również biorąc czynny i odpowiedni dla siebie udział w naszej działalności apostolskiej;
3. Z wielką gorliwością przykładać się do studium

i rozważania Pisma Świętego, zwłaszcza Ewangelii;

4. Brać czynny udział w tajemnicy i posłannictwie Kościoła, jako wspólnoty zbawienia;
5. Zgłębiać zasady ewangeliczne, a zwłaszcza czy- stość, ubóstwo i posłuszeństwo według ducha św. Win- centego i żyć według nich.

86. Seminarzyści są ściśle włączeni we wspólnotę prowincjalną i miejscową, wśród której żyją i w której

przy wspólnej odpowiedzialności otrzymują formację, pod kierunkiem dyrektora seminarium internum, który jest koordynatorem i animatorem formacji.

3. Seminarium wyższe

87. – § 1. Czas pobytu w seminarium wyższym służy do przekazania całokształtu wiedzy o służebnym kapłaństwie wincentyńskim, tak by alumni, na wzór Chrystusa, przygotowali się do głoszenia Ewangelii, sprawowania kultu Bożego i pełnienia funkcji paster- skich w stosunku do wiernych.

– § 2. Według ducha św. Wincentego i tradycji Zgromadzenia, formacja naszych alumnów ma być szczególnie ukierunkowana na  posługę  słowa  Bożego i pełnienie dzieł miłosierdzia względem ubogich.

88. Formacja naszych alumnów ma brać pod uwagę rzeczywistość panującą w społeczeństwie, tak aby stu- dia  zmierzały  do  zdobycia  krytycznej  wizji   i  sądu  o współczesnym świecie. Alumni zaś przez nawrócenie serca,  niech  zapoczątkują  skuteczne   włączenie   się  w chrześcijańskie dzieło odrodzenia sprawiedliwości; niech coraz bardziej stają się świadomi samych korzeni ubóstwa panującego w świecie i niech odkrywają prze- szkody, które napotyka ewangelizacja. Wszystko to niech dokonuje się w świetle słowa Bożego i pod kie- runkiem wychowawców.

        89.        Należy rozwijać w alumnach dojrzałość uczucio- wą i przymioty misjonarskie, którymi są: umiejętność zakładania wspólnot i kierowania nimi, odpowiedzial- ność, krytyczny zmysł w myśleniu i działaniu, sponta- niczna wielkoduszność, szczera wola zdecydowanego zobowiązania się do wypełnienia celu Zgromadzenia.

Wizytator powinien zarządzić, aby alumni, po ukończeniu studiów teologicznych, pełnili przez określo- ny czas posługę diakonów, zanim przyjmą święcenia kapłańskie.

4. Formacja braci

91. – § 1. Należy dołożyć specjalnych starań, aby bracia przygotowali się do wiernego wykonania swego posłannictwa w Zgromadzeniu. Wszystko, co w Kon- stytucjach i Statutach mówi się o formacji, należy od- nieść także do kształtowania braci.

• § 2. Formacja braci w seminarium internum powinna być taka sama jak innych członków, chyba że szczególne okoliczności domagałyby się czegoś innego.
• § 3. Jeżeli chodzi o formację tych braci, któ- rzy mają otrzymać stały diakonat, należy zachować przepisy Norm Prowincjalnych.

92. Braci  należy  stopniowo   wprowadzać   w  pracę

apostolską,  tak  aby  nauczyli   się  na  wszystko  patrzeć,

oceniać i wypełniać w świetle wiary, a przez współpracę z innymi, urabiać i udoskonalać samych siebie.

5. Wychowawcy i wykładowcy

93. Cała wspólnota prowincjalna powinna poczu- wać się do odpowiedzialności za formację naszych członków i to tak, by poszczególni konfratrzy spieszyli z pomocą temu dziełu.
94. Formacja alumnów zależy szczególnie od odpo- wiednich wychowawców. Przygotowanie więc modera- torów i profesorów powinno dokonywać się poprzez zdobycie solidnej wiedzy, odpowiednie doświadczenie duszpasterskie i specjalistyczne studia.
95. – § 1. Wychowawcy i alumni, otwarci na wza- jemne zrozumienie i zaufanie, utrzymując ze sobą stałą  i ścisłą łączność, powinni stanowić prawdziwą wspólno- tę wychowawczą.

• § 2. Ta zaś wspólnota wychowawcza pozostaje otwarta na sugestie innych wspólnot, nieustannie weryfi- kuje własny program i działalność wychowawczą.
• § 3. Wychowawcy wspólnie realizują własny program, jednak bezpośrednia odpowiedzialność za wychowanie  zarówno  w  seminarium   internum,  jak i w seminarium wyższym spoczywa na wyznaczonych dyrektorach.

CZĘŚĆ TRZECIA

ORGANIZACJA

DZIAŁ I

ZARZĄD

Zasady ogólne

96. Wszyscy konfratrzy, ponieważ zostali powołani do tego, aby przyczyniać się swoją pracą do dalszego prowadzenia   posłannictwa    Chrystusa,    mają    prawo  i obowiązek zarówno współpracy dla dobra wspólnoty apostolskiej, jak i czynnego uczestnictwa w zarządzie Zgromadzenia, zgodnie z przepisami naszego prawa wła- snego. Konfratrzy przeto, w sposób czynny i odpowie- dzialny powinni współpracować w wykonywaniu obo- wiązków, w podejmowaniu prac apostolskich i w speł- nianiu rozkazów.
97. –  §  1.   Wszyscy,   którzy   sprawują   władzę w Zgromadzeniu, która pochodzi od Boga  i ci, którzy w jej wykonywaniu w jakikolwiek sposób uczestniczą, także na konwentach i w radach, powinni mieć przed oczyma przykład Chrystusa Dobrego Pasterza, który nie przyszedł po to, aby Mu służono, ale aby służyć. Dlate- go też, świadomi swej odpowiedzialności wobec Boga,

niech uważają siebie za sługi Wspólnoty, by realizować jej  szczególny  cel  według   ducha   św.   Wincentego w prawdziwej jedności apostolatu i życia.

• § 2. Niech więc prowadzą dialog z konfra- trami, nie rezygnując jednak ze swej władzy decydo- wania i nakazywania tego, co należy czynić.

98. Wszyscy konfratrzy w wykonywaniu zlecanych im przez wspólnotę zadań, mają wystarczającą władzę do ich wypełnienia. Dlatego nie należy odwoływać się do wyższego stopnia władzy w tych sprawach, które mogą załatwić sami konfratrzy, albo też ci, którzy pia- stują niższe stopnie władzy. Należy jednak zachować taką jedność zarządu, która jest konieczna do osiągnię- cia celu i dobra całego Zgromadzenia.
99. Zgromadzenie Misji  wraz  ze  swoimi  domami i kościołami oraz wszyscy jego członkowie, posiadają, na podstawie specjalnego nadania biskupów rzymskich, prawo egzempcji spod jurysdykcji ordynariuszy miej- scowych, z wyjątkiem wypadków wyraźnie w prawie określonych.
100. Konwent Generalny, przełożony generalny, wizytatorzy i superiorzy domów mają nad członkami Zgromadzenia władzę określoną w prawie powszech- nym i naszym własnym; posiadają ponadto kościelną władzę rządzenia czyli jurysdykcję, zarówno w zakre- sie zewnętrznym jak i wewnętrznym. Dlatego przeło- żeni muszą być kapłanami.

Rozdział I

ADMINISTRACJA CENTRALNA

1. Przełożony generalny

101. Przełożony generalny, następca św. Wincente- go, kontynuuje wraz z całym Zgromadzeniem posłan- nictwo Założyciela będące na służbie Kościoła po- wszechnego, przystosowane do różnych warunków. Dlatego z taką troskliwością powinien kierować Zgromadzeniem, aby charyzmat św. Wincentego trwał zawsze żywy w Kościele.
102. Przełożony generalny, który jest ośrodkiem jedności i koordynacji wszystkich prowincji, ma być także czynnikiem duchowej żywotności i apostolskiej działalności.
103. Przełożony generalny na mocy władzy zwy- czajnej  zarządza  wszystkimi  prowincjami,  domami   i poszczególnymi członkami Zgromadzenia według przepisów prawa powszechnego i naszego własnego. Przełożony generalny podlega jednak władzy Konwen- tu Generalnego, według przepisów prawa.
104. Przełożony generalny może interpretować Konstytucje, Statuty i Dekrety Konwentu Generalnego, jednak tylko w zakresie praktycznego wprowadzania ich w życie.

        105.        – § 1. Przełożonego generalnego wybiera Kon- went Generalny zgodnie z art. 140 Konstytucji.

• § 2. Do ważności wyboru przełożonego gene- ralnego wymagane są warunki stawiane kandydatowi przez prawo powszechne i nasze własne.
• § 3. Przełożonego generalnego wybiera się na sześć lat, po czym może być wybrany na drugie sześcio- lecie, według przepisów Statutów Zgromadzenia.
• § 4. Ustala  się, że sześciolecie kończy się    z chwilą przyjęcia urzędu przez jego następcę na na- stępnym zwyczajnym Konwencie Generalnym.

106. – § 1. Przełożony generalny traci urząd:

1. Z chwilą przyjęcia urzędu przez następcę;
2. Przez zrzeczenie się przyjęte przez Konwent Ge-

neralny lub Stolicę Apostolską;

3. Przez złożenie z urzędu decyzją Stolicy Apostol- skiej.

– § 2. Gdyby przełożony generalny stał się jawnie niegodnym lub niezdolnym do wykonywania swego urzędu, obowiązkiem asystentów będzie wyda- nie w tej sprawie kolegialnego orzeczenia i powiado- mienie o tym Stolicy Apostolskiej, do zarządzeń której należy się zastosować.

107. Przełożony generalny oprócz uprawnień przy- znanych mu prawem powszechnym lub szczególnym nadaniem, ma prawo i obowiązek:

        1.        Usilnie starać się o to, aby w sposób zdecydowany i gorliwie pielęgnowano wszędzie ducha św. Założyciela, nieustannie rozwijano i odnawiano apostolską działal- ność Zgromadzenia oraz by jak najpełniej wprowadzano w życie Konstytucje i Statuty;

Za zgodą swej rady wydawać powszechne rozpo-

rządzenia dla dobra Zgromadzenia;

3. Za zgodą swej rady i po wysłuchaniu opinii zain- teresowanych członków zakładać prowincje, łączyć je, dzielić i znosić, z zachowaniem przepisów prawa;
4. Zwoływać Konwent Generalny i przewodniczyć na nim oraz za zgodą tegoż konwentu zamknąć jego obrady;
5. Za zgodą swej rady i po wysłuchaniu zdania rad- ców prowincji, dla ważnej przyczyny, zdjąć wizytatora z urzędu;
6. Za zgodą swej rady i po wysłuchaniu zdania za- interesowanych, zakładać i znosić domy oraz wspólno- ty lokalne według kan. 733 § 1, z zachowaniem jednak uprawnień wizytatora;
7. Dla ważnej przyczyny, za zgodą swej rady i po wysłuchaniu zdania zainteresowanych wizytatorów, założyć dom jednej prowincji na terytorium drugiej;
8. Dla ważnej przyczyny i za zgodą swej rady, za- kładać  domy  nieprzynależne  do   żadnej   prowincji, a kierowane przez superiora bezpośrednio zależnego od przełożonego generalnego oraz mianować superio- rów tychże domów;

        9.        Za zgodą swej rady, udzielać konfratrom pozwo- lenia na złożenie ślubów i dopuszczać ich do święceń; dla ważnej przyczyny zwalniać ze ślubów w wypadku legalnego wystąpienia, czy usunięcia ze Zgromadzenia;

Za zgodą swej rady, usuwać członków ze Zgromadzenia, z zachowaniem przepisów prawa po- wszechnego i naszego własnego;

Za zgodą swej rady, w wypadkach nadzwyczaj- nych i dla ważnej przyczyny, dyspensować od zacho- wania Konstytucji;

Za zgodą swej rady, zatwierdzać normy usta- nowione przez konwenty prowincjalne.

2. Wikariusz generalny

108. Wikariusz generalny pomaga przełożonemu generalnemu i zastępuje go w razie nieobecności lub niemożności sprawowania władzy, zgodnie z przepi- sami naszego prawa własnego.
109. Wikariusza generalnego wybiera Konwent Gene- ralny według przepisów naszego prawa własnego. Wy- brany zaś na wikariusza generalnego, zostaje tym samym również asystentem generalnym.
110. W przypadku nieobecności przełożonego ge- neralnego, wikariusz generalny jest wyposażony w tę samą władzę, chyba że przełożony generalny coś sobie zastrzegł.

        111.        W razie niemożności sprawowania urzędu przez przełożonego generalnego, zastępuje go wika- riusz generalny z pełnią władzy, aż do ustania prze- szkody. Sąd zaś o zaistniałej przeszkodzie wydaje rada generalna wraz z wikariuszem generalnym, bez udziału przełożonego generalnego.

W razie wakansu z jakiejkolwiek przyczyny urzędu przełożonego generalnego, wikariusz generalny automatycznie zostaje przełożonym generalnym do końca sześciolecia; za zgodą zaś swej rady i po wysłu- chaniu zdania przynajmniej wizytatorów oraz wicewi- zytatorów, zamianuje jak najprędzej wikariusza gene- ralnego spośród asystentów.

Gdy z jakiejkolwiek przyczyny zabraknie wi- kariusza generalnego, przełożony generalny, za zgodą swej rady i po wysłuchaniu zdania wizytatorów i wi- cewizytatorów, zamianuje jak najprędzej wikariusza generalnego spośród asystentów.

Wikariusz generalny traci urząd zgodnie z prze- pisami prawa powszechnego i naszego własnego.

3. Asystenci generalni

115. – § 1. Asystenci generalni są członkami Zgromadzenia, którzy stanowią radę przełożonego generalnego, wspomagają go czynem i radą w zarzą- dzie Zgromadzenia, aby wzrastała jedność i dynamizm

Zgromadzenia, aby Konstytucje i uchwały Konwentu Generalnego wprowadzano w czyn oraz by wszystkie prowincje współpracowały nad rozwojem dzieł Zgro- madzenia.

116. – § 1. Asystentów generalnych wybiera Kon- went Generalny według naszego prawa własnego.

• § 2. Asystenci generalni w liczbie czterech, wybierani są z różnych prowincji na sześć lat i mogą być powtórnie wybrani na drugie sześciolecie. Po za- kończeniu drugiego, kolejnego sześciolecia, asystent generalny nie może jednak być wybrany na wikariusza generalnego.
• § 3.  Ustala  się,  że  sześciolecie  kończy  się  z chwilą przyjęcia urzędu przez następców wybranych na kolejnym Konwencie Generalnym.

117. Asystenci generalni tracą urząd zgodnie z przepi- sami prawa powszechnego i naszego własnego.
118. – § 1. Jeżeli, któryś z asystentów ustąpił z urzę- du, jego zastępcę mianuje przełożony generalny, za zgo- dą pozostałych asystentów; zastępca zaś otrzymuje te same prawa i obowiązki, co inni asystenci.

• § 2. Jeżeli jednak w ciągu sześciu miesięcy ma się odbyć Konwent Generalny, przełożony gene- ralny nie jest zobowiązany mianować zastępcy.

4. Urzędnicy kurii generalnej

119. – § 1. Sekretarza generalnego, ekonoma gene- ralnego, prokuratora generalnego przy Stolicy Apo- stolskiej mianuje, spoza grona asystentów generalnych, przełożony generalny za zgodą swej rady.

• § 2. Pozostają oni na urzędzie stosownie do decyzji przełożonego generalnego i jego rady; z racji zaś swego urzędu przynależą do domu kurii generalnej.
• § 3. Mogą brać udział w posiedzeniu rady generalnej ale bez prawa głosu, z wyjątkiem wypad- ków wymienionych w Statutach.
• § 4.  W Konwencie  Generalnym  uczestniczą z prawem głosu.

Rozdział II

ADMINISTRACJA PROWINCJALNA I LOKALNA

1. Prowincje i wiceprowincje

120. Zgromadzenie Misji dzieli się na prowincje zgodnie z przepisami naszego prawa własnego.
121. Zgromadzenie dzieli się również na wicepro-

wincje zgodnie z przepisami naszego prawa własnego.

        122.        Prowincja jest to związek kilku domów, okre- ślony granicami terytorialnymi; na jej czele stoi wizy- tator posiadający władzę  zwyczajną  własną,  zgodnie z przepisami prawa powszechnego i naszego własnego.

2. Wizytator

123. – § 1. Wizytator jest przełożonym wyższym, ordynariuszem z władzą zwyczajną własną; stoi on na czele jakiejś prowincji i kieruje nią według przepisów prawa powszechnego i naszego własnego.

• § 2. Wizytator, pełen troski o czynny udział wszystkich konfratrów w życiu i działalności apostol- skiej prowincji, powinien przeznaczać tak konfratrów, jak również środki materialne na służbę Kościoła, zgodnie z celem Zgromadzenia; starając się o zacho- wanie żywotnej jedności, powinien popierać posługę poszczególnych domów, troszcząc się o osobowy roz- wój i aktywność poszczególnych konfratrów.

124. Przełożony generalny, za zgodą swej rady, zgodnie z normą własnego prawa mianuje wizytatora, po uprzedniej konsultacji prowincji lub zatwierdza uprzednio wybranego.
125. Wizytator ma prawo i obowiązek:

1. Dbać o zachowanie Konstytucji, Statutów i Norm Prowincjalnych;

        2.        Wydawać za zgodą swej rady zarządzenia dla

dobra prowincji;

3. Za zgodą swej rady i po zasięgnięciu zdania prze- łożonego  generalnego,  zakładać   lub   znosić   domy  w granicach swojej prowincji;
4. Za zgodą swej rady i po skonsultowaniu się z kon- fratrami, mianować superiorów domów, a o tej nomina- cji powiadomić przełożonego generalnego;
5. Za zgodą swej rady i po skonsultowaniu się z zain- teresowanymi osobami oraz za zgodą przełożonego gene- ralnego, ustanawiać przełożonego regionalnego z władzą delegowaną;
6. Odwiedzać cz&#28#281;sto domy i konfratrów, z urzędu zaś przynajmniej co drugi rok;
7. Zwoływać, zgodnie z przepisami naszego prawa własnego, konwent prowincjalny i na nim przewodni- czyć; za zgodą zaś tegoż konwentu zamykać jego obra- dy i promulgować Normy Prowincjalne;
8. Dopuszczać kandydatów do seminarium internum, przyrzeczeń  (bona  proposita)  i  do  ślubów,   zgodnie z Konstytucjami i Statutami;
9. Po zasięgnięciu zdania przełożonych i wycho- wawców kandydata, dopuszczać konfratrów do posług i za zgodą swojej rady, do święceń;
10. Przedstawiać konfratrów do święceń i wystawiać dymisorie celem udzielenia im tych święceń;

        11.        Po wysłuchaniu zdania swej rady i zasięgnięciu zdania wychowawców, usuwać ze Zgromadzenia człon- ków nieinkorporowanych.

3. Asystent wizytatora

126. Wizytator do pomocy w zarządzie prowincji może mieć asystenta, który spełnia  warunki  zawarte w art. 61 i 100 Konstytucji. Decyzję w sprawie istnie- nia w prowincji instytucji asystenta wizytatora podej- muje konwent prowincjalny.

4. Rada wizytatora

127. Radcy, którzy stanowią radę wizytatora, po- magają mu czynem i radą w zarządzie prowincji, aby wzrastała jej jedność i dynamizm, aby wprowadzano  w życie Konstytucje i zarządzenia konwentu prowin- cjalnego oraz by wszystkie domy i wszyscy konfratrzy współpracowali nad rozwojem dzieł Zgromadzenia.

5. Ekonom prowincjalny

128. W każdej prowincji ma być powołany ekonom, który  zarządza  majątkiem   prowincji,   pod  kierunkiem i nadzorem wizytatora i jego rady, zgodnie z przepisami kan. 636 § 1 i naszego prawa własnego.

6. Urzędy administracji lokalnej

129. – § 1. Zgromadzenie urzeczywistnia się przede

wszystkim w poszczególnych wspólnotach domowych.

• § 2. Superior, który jest ośrodkiem  jedności  i animatorem życia wspólnoty miejscowej, czuwa nad wykonaniem zadań domu i razem ze swoją wspólnotą troszczy się o rozwój i aktywność poszczególnych dzie- dzin posługi.

130. – § 1. Superiora domu mianuje wizytator na trzy lata, po uprzednim zasięgnięciu zdania członków domu lub wspólnoty prawnie ustanowionej. W tym samym zaś domu albo wspólnocie prawnie ustanowio- nej i pod tymi samymi warunkami, może mu powie- rzyć urząd na drugie trzechlecie. jeżeli po drugim trzechleciu zachodzi konieczność dalszego sprawowa- nia urzędu, należy zwrócić się o decyzję do przełożo- nego generalnego.

• § 2. Konwent prowincjalny może ustanowić inny sposób powoływania superiora domu.
• § 3. Superior domu musi spełniać wymagania Konstytucji zawarte w art. 61 i 100.

131. Zgodnie z przepisami prawa, superior domu posiada władzę zwyczajną w zakresie wewnętrznym    i zewnętrznym w stosunku do konfratrów oraz w sto- sunku do innych osób, które stale przebywają w jego domu; tę zaś władzę może delegować innym.

        132.        – § 1. W przypadku braku warunków dla zało- żenia domu, albo gdyby przemawiał za tym charakter jakiegoś dzieła, wizytator, za zgodą swej rady, może ustanowić zespół konfratrów na wzór domu, stosownie do przepisów Norm Prowincjalnych.

• § 2. Jeden z konfratrów, wyznaczony przez wizytatora, zgodnie z przepisami prawa, jest odpowie- dzialny za tego rodzaju zespół, w charakterze superiora.
• § 3. Zespół konfratrów na wzór domu ma te

same prawa i obowiązki jakie posiada dom.

133. Superior domu może być pozbawiony urzędu ilekroć wizytator, za zgodą swej rady i po zatwierdze- niu decyzji przez przełożonego generalnego, uzna to  za wskazane dla słusznej i proporcjonalnie ważnej przyczyny.
134. – § 1. Ekonom, pod kierunkiem superiora oraz przy pomocy konfratrów, którzy go wspierają  słowem i troską, zarządza majątkiem domu, stosownie do prze- pisów prawa powszechnego oraz prawa Zgromadzenia i prowincji.

• § 2. Gdy wizytator, za zgodą swej rady, uzna to za konieczne dla jakiegoś domu, powinien ustanowić radę domową; radców jednak domu, którzy pomagają superiorowi w zarządzie domem, wyznacza się według przepisów Norm Prowincjalnych.

Rozdział III

KONWENTY

1. Konwenty w ogólności

135. Konwent Zgromadzenia Misji, którego zada- niem jest strzec i rozwijać duchowość i apostolską żywotność Zgromadzenia, jest trojaki generalny, pro- wincjalny i domowy.
136. – § 1. Nikt nie ma prawa do dwóch głosów.

• § 2. Warunki postawione przed wyborem uważa się za nieistniejące.
• § 3. Wybór powoduje dla wybranego obo- wiązek wzięcia udziału w konwencie lub przyjęcia urzędu, chyba że zachodzi ważna przyczyna. Jeżeli chodzi o obowiązek udziału w konwencie, ważność przyczyny stwierdza kompetentny przełożony, który następnie prosi konwent o jej potwierdzenie; jeśli na- tomiast chodzi o przyjęcie urzędu, ważność przyczyny musi być stwierdzona przez sam konwent.
• § 4. Nikt nie może na konwentach wyznaczyć zastępcy według własnego uznania.
• § 5. Większość głosów oblicza się jedynie na podstawie głosów ważnie oddanych. Głosy puste uwa- ża się za nieważne.

2. Konwent Generalny

137. Konwent Generalny, który reprezentuje bezpo- średnio całe Zgromadzenie, jako najwyższy organ jego władzy, posiada prawo:

1. Strzeżenia dziedzictwa Zgromadzenia i zgodnie z nim wprowadzania stosownej odnowy;
2. Wybierania przełożonego generalnego, wikariu- sza generalnego i asystentów generalnych;
3. Wydawania ustaw czyli statutów i dekretów dla dobra Zgromadzenia, z zachowaniem zasady pomocni- czości. Statuty, które nie zostały wyraźnie odwołane, zachowują swoją moc. Dekrety zaś powinny być wy- raźnie potwierdzone, by nadal obowiązywały;
4. Zwracania się z prośbą do Stolicy Apostolskiej  o dokonanie zmian w Konstytucjach przez nią za- twierdzonych, po uzyskaniu większości dwóch trze- cich głosów za tym postulatem;
5. Autentycznego tłumaczenia statutów; autentyczna

interpretacja Konstytucji należy do Stolicy Apostolskiej.

138. Konwent Generalny, zwołany przez przełożo- nego generalnego, obraduje jako:

1. Zwyczajny – celem dokonania wyboru przełożo- nego generalnego, wikariusza generalnego i asysten- tów generalnych oraz celem rozpatrzenia spraw Zgro- madzenia;

        2.        Nadzwyczajny – gdy zostanie zwołany przez przełożonego generalnego, zgodnie z przepisami na- szego prawa własnego.

139. – § 1. W Konwencie Generalnym mają brać udział:

1. Przełożony generalny, wikariusz generalny i asy- stenci generalni, sekretarz generalny, ekonom general- ny i prokurator generalny przy Stolicy Apostolskiej;
2. Wizytatorzy i delegaci prowincji wybrani według

naszego prawa własnego.

140. – § 1. Wyboru przełożonego generalnego do- konuje się w następujący sposób:

Jeśli w pierwszym głosowaniu nikt nie otrzymał dwóch trzecich głosów, należy przystąpić do drugiego głosowania w ten sam sposób, w jaki odbyło się pierw- sze; gdyby i drugie głosowanie nie przyniosło wyma- ganej większości, należy głosować w ten sam sposób po raz trzeci, a nawet i czwarty.

Po czwartym bezskutecznym głosowaniu następuje piąte, w którym wymagana jest i wystarcza bezwzględ- na większość głosów, po odliczeniu głosów nieważ- nych. Po piątym bezskutecznym głosowaniu następuje szóste, w którym głos bierny mają tylko dwaj kandy- daci, którzy w piątym głosowaniu otrzymali najwięk- szą, choćby równą ilość głosów, chyba że wielu na pierwszym albo na drugim miejscu otrzymało równą ilość głosów; w tym wypadku oni również mają głos

bierny w szóstym głosowaniu, w którym wymagana jest i wystarcza względna większość głosów po odli- czeniu głosów nieważnych; w wypadku zaś równej ilości głosów, za wybranego należy uważać kandydata starszego powołaniem lub wiekiem.

• § 2. Po prawnie dokonanym wyborze i po przyjęciu urzędu przez wybranego, przewodniczący sporządza na piśmie akt wyboru i wyraźnym głosem ogłasza wybranego; jeśliby jednak sam przewodniczą- cy został wybrany przełożonym generalnym, akt wy- boru sporządza na piśmie sekretarz konwentu, a mode- rator ogłasza imię i nazwisko wybranego.
• § 3. Ten, kto został wybrany nie powinien odmawiać przyjęcia powierzonego mu obowiązku, chyba tylko dla ważnej przyczyny.
• § 4. Po zakończeniu wyborów i podzięko- waniu Panu Bogu, kartki użyte przy głosowaniu nale- ży zniszczyć.
• § 5. Jeżeli nowo wybrany jest nieobecny, należy go wezwać; w międzyczasie, aż do jego przy- bycia, konwent może zajmować się innymi sprawami Zgromadzenia.

141. Wikariusza generalnego wybiera się pod tymi samymi  warunkami,   jak  przełożonego   generalnego i w sposób przepisany w art. 140 § 1.
142. – §  1.  Po  dokonanym  wyborze przełożonego

generalnego  i  wikariusza generalnego,  konwent przy-

stępuje do wyboru pozostałych asystentów general- nych w odrębnych głosowaniach.

• § 2. Wybranymi są ci, którzy otrzymują bezwzględną większość głosów, po odliczeniu głosów nieważnych. Ważność wyboru ogłasza przewodniczą- cy konwentu.
• § 3. Jeżeli w pierwszym i drugim głosowa- niu nikt nie został wybrany, wówczas w trzecim gło- sowaniu wybranym jest ten, kto osiągnął względną większość głosów, a w wypadku równej liczby głosów, starszy powołaniem lub wiekiem.

3. Konwent prowincjalny

143. Konwent prowincjalny, jako Zgromadzenie członków reprezentujących w charakterze delegatów prowincję, ma za zadanie:

1. Ustanawiać normy dla dobra wspólnego prowin- cji  w  granicach  określonych  prawem  powszechnym i naszym własnym, które otrzymują moc obowiązującą po zatwierdzeniu przez przełożonego generalnego, za zgodą jego rady;
2. Jako organ doradczy wizytatora, rozpatrywać sprawy, które mogą się przyczynić do dobra prowincji;
3. Rozpatrywać postulaty, które w imieniu prowin- cji mają być przedłożone bądź Konwentowi General- nemu, bądź przełożonemu generalnemu;

        4.        Jeśli zachodzi potrzeba, dokonywać wyboru de- legatów na Konwent Generalny;

Ustanawiać przepisy dotyczące konwentów domo- wych, w granicach prawa powszechnego i naszego wła- snego; przepisy te nie wymagają zatwierdzenia przełożo- nego generalnego.

144. – § 1. W przeciągu każdego sześciolecia powin- ny się odbyć dwa konwenty prowincjalne. Jeden z nich będzie miał miejsce przed Konwentem Generalnym.

– § 2. W wypadku konieczności, wizytator mo- że, za zgodą swej rady i po wysłuchaniu zdania superio- rów domów, zwołać nadzwyczajny konwent prowin- cjalny.

145. Wizytatorowi przysługuje prawo zwołania konwentu prowincjalnego i przewodniczenia na nim; za zgodą uczestników konwentu może zamknąć jego obrady i promulgować normy.
146. W konwencie prowincjalnym, jeżeli Normy Prowincjalne inaczej nie postanowią, powinni brać udział:

1. Z urzędu: wizytator, radcy prowincjalni, eko- nom prowincjalny, superiorzy poszczególnych domów prowincji;
2. Delegaci wybrani według przepisów prawa własnego.

4. Konwent domowy

147. – § 1. Konwent domowy zwołuje superior domu lub asystent, który sprawuje całą władzę supe- riora; konwent ten odbywa się w związku z konwen- tem prowincjalnym.

• § 2. Do udziału w konwencie domowym należy powołać wszystkich, którzy mają prawo głosu czynnego.
• § 3. Zadaniem konwentu domowego jest omówienie tych spraw, które dom chciałby przedłożyć na konwencie prowincjalnym, jak również rozpatrze- nie kwestii przesłanych przez komisję przygotowaw- czą konwentu prowincjalnego do przedyskutowania oraz opracowania postulatów.

DZIAŁ II

MAJĄTEK ZGROMADZENIA

148. – § 1. Zgromadzenie Misji posiada dobra do- czesne dla zaspokojenia potrzeb duszpasterskich oraz wspólnotowych; dobrami tymi posługuje się jako środkami pomocniczymi w służbie Boga i ubogich, według ducha i praktyki Założyciela; zarządza  zaś nimi jako dziedzictwem ubogich troskliwie, ale bez chęci bogacenia się.

• § 2. Zgromadzenie Misji zachowuje wspólno- tową formę ewangelicznego ubóstwa przez  to,  że wszystkie dobra doczesne Zgromadzenia są nam wspól- ne, a Zgromadzenie używa ich dla doskonalszego wypeł- niania i osiągnięcia swego własnego celu.

149. Wszystkie  dobra  Zgromadzenia   są   wspólne i dlatego konfratrzy są współodpowiedzialni, stosownie do  przepisów  prawa,  za  nabywanie,  administrowanie   i przeznaczanie dóbr doczesnych domu i prowincji, do których przynależą; zasada ta, z zachowaniem proporcji, odnosi się również do majątku całego Zgromadzenia.
150. – §  1.  Domy,  wspólnoty  lokalne,  prowincje i całe Zgromadzenie jako takie, mają zdolność prawną nabywania, posiadania, zarządzania i pozbywania się

dóbr materialnych, gdy sprawa tego wymaga, kompe- tentni przełożeni są prawnymi przedstawicielami wy- mienionych wspólnot, także wobec władz państwo- wych, chyba że co innego postanowiono.

• § 2. Źródłami dóbr materialnych są: praca konfratrów oraz wszystkie godziwe sposoby nabywa- nia majątku.

151. Ze względu na dobro wspólne, domy powinny pomagać prowincjom w tym, co jest konieczne dla dobrej administracji oraz zaspokojenia potrzeb ogól- nych; to samo należy stwierdzić o prowincjach w sto- sunku do kurii generalnej.
152. – § 1. Prowincje i domy powinny dzielić się swoimi dobrami materialnymi z innymi, tak by te, któ- re są w lepszej sytuacji materialnej spieszyły z pomocą innym, które cierpią niedostatek.

• § 2. Zgromadzenie, prowincje i domy po- winny chętnie część swego majątku przeznaczać na wspomaganie innych, znajdujących się w potrzebie oraz na utrzymanie ubogich.

153. – § 1. Wyznaczeni konfratrzy administrują dobrami materialnymi, by zapewnić członkom Zgro- madzenia odpowiednie utrzymanie oraz zabezpieczyć właściwe środki, celem prowadzenia przez nich dzia- łalności apostolskiej i charytatywnej.

        –        § 2. Dobrami wspólnot mają administrować należący do nich ekonomowie, pod kierunkiem i nad- zorem przełożonych i ich rad, z zachowaniem przepi- sów prawa powszechnego i naszego własnego oraz zgodnie z zasadą pomocniczości.

154. – § 1. Administratorzy majątku niech pamięta- ją, że są tylko szafarzami dóbr wspólnoty; dlatego do- bra te mają obracać wyłącznie na cele zgodne ze sta- nem misjonarskim i zawsze mają działać zgodnie ze słusznymi ustawami państwowymi oraz według norm  i ducha Zgromadzenia.

• § 2. Administratorzy majątku powinni chętnie zaopatrywać konfratrów w to wszystko, co dotyczy ich życia, specjalnych obowiązków i pracy apostolskiej. Takie bowiem korzystanie z dóbr materialnych zachęca konfratrów do troski o potrzeby ubogich oraz o prowa- dzenie życia prawdziwie braterskiego.
• § 3. Ci sami administratorzy, mając przyczy- niać się do pogłębienia życia wspólnotowego między konfratrami, powinni przestrzegać ponadto zasady słuszności przy rozdzielaniu dóbr; potrzeby indywidu- alne konfratrów powinni zaopatrywać zgodnie z przepi- sami norm ustanowionych przez konwent prowincjalny.

155. Do ważności alienacji i jakiegokolwiek działa- nia, przez które stan majątkowy osoby prawnej może doznać uszczerbku, potrzebne jest pisemne zezwolenie kompetentnego przełożonego, wydane za zgodą jego

rady. Jeśli natomiast chodzi o transakcje, w których suma przekracza wysokość określoną dla danego re- gionu przez Stolicę Apostolską, albo przedmiotem są dobra ofiarowane Kościołowi na mocy ślubu albo rze- czy drogocenne z racji artystycznych lub historycz- nych, potrzebna jest ponadto zgoda Stolicy Świętej (kan. 638 § 3).