STATUTY ZGROMADZENIA MISJI

DEKRET

ZATWIERDZAJĄCY ODNOWIONE STATUTY ZGROMADZENIA MISJI

Za zgodą Rady Generalnej przekazuję Statuty Zgromadzenia Misji odnowione i zatwierdzone przez Konwent Generalny 2010 r. Charakter oficjalny ma tekst w języku włoskim.

Rzym, w uroczystość św. Wincentego a Paulo

27 września 2011 r.

G. Gregory Gay CM

Przełożony Generalny

ŻYCIE

W ZGROMADZENIU MISJI

Rozdział I

DZIAŁALNOŚĆ APOSTOLSKA (K 10-18)

1. Należy stopniowo wyzbywać się dzieł apostol- skich co do których, po gruntownym przemyśleniu, dojdzie się do przekonania, że aktualnie nie są one już zgodne z powołaniem Zgromadzenia.
2. W świecie współczesnym zdeterminowanym przez

„globalizację” dostrzegamy wiele znaków i okoliczności, które sprzeciwiają się tradycyjnym metodom głoszenia Ewangelii. Dlatego członkowie Zgromadzenia uświada- miając sobie ten stan rzeczy, niech gruntownie studiują znaki czasu i wychodząc naprzeciw dzisiejszym wyma- ganiom, niech będą przekonani o konieczności dawania osobistego i wspólnotowego świadectwa tym silniejszej wiary w Jezusa Chrystusa obecnego w świecie i poszu- kiwania nowych dróg realizacji powołania głoszenia Ewangelii ubogim.

        3.        Prowincje i poszczególne domy w podejmowaniu zadań apostolskich, będą chętnie i po bratersku współ- pracować tak między sobą, jak z duchowieństwem diecezjalnym, instytutami zakonnymi oraz ludźmi świeckimi.

Członkowie Zgromadzenia będą otwarci na dia- log ekumeniczny; w dziedzinach zaś: religijnej, spo- łecznej i kulturalnej – będą współdziałać z wszystkimi, chrześcijanami i niechrześcijanami.

W dziele misji zagranicznych należy kierować się następującymi zasadami:

1. W poczuciu współodpowiedzialności, prowincje, czy to spontanicznie, czy na wniosek przełożonego generalnego, niech niosą sobie wzajemną pomoc;
2. Poszczególne prowincje, albo kilka złączonych razem, niech obejmą przynajmniej jeden teren misyj- ny, do którego będą posyłać swoich członków jako pracowników na niwie Pańskiej;
3. Członkom Zgromadzenia należy dać możność spieszenia z pomocą dziełom misyjnym w sposób kon- kretny, a także udania się tam osobiście celem podjęcia obowiązku głoszenia Ewangelii;
4. Zachęca się także członków Zgromadzenia do współpracy z dziełami misyjnymi Kościoła powszech- nego i lokalnego. Należy również odpowiednio zorga- nizować własne dzieła misyjne Zgromadzenia.

        6.        Misjonarze skierowani do pracy na misjach zagra- nicznych, niech dobrze przygotują się do pełnienia tam specjalnych zadań, przez zapoznanie się z warunkami panującymi w kraju, w którym będą pracować, aby działalność duszpasterska jaką  podejmą,  odpowiadała w sposób skuteczny miejscowym potrzebom.

– § 1. Członkowie Zgromadzenia będą starali się wspomagać działalność apostolską Rodziny Win- centyńskiej i należących do niej stowarzyszeń ludzi świeckich.

• § 2. Wszyscy konfratrzy powinni być należy- cie przygotowani do współdziałania z różnymi wspól- notami Rodziny Wincentyńskiej i chętnie je wspoma- gać, gdy zostaną do tego wyznaczeni.
• § 3. Tego rodzaju współdziałanie zakłada umiejętność dzielenia się własnymi doświadczeniami wiary w świetle nauczania Kościoła i duchowości win- centyńskiej. Ta posługa powinna uwzględniać potrze- by naszych czasów i dlatego wymaga przygotowania duchowego, teologicznego, zawodowego i społeczno- politycznego.
• § 4. W przypadku zamykania domów Zgro- madzenia należy zatroszczyć się o możliwość konty- nuowania prac wspólnot świeckich żyjących duchem wincentyńskim.

8. Należy popierać organizowanie spotkań między- prowincjalnych,   celem  lepszego   poznania powołania

misjonarzy i metod duszpasterskich, które skuteczniej odpowiadałyby  konkretnym   okolicznościom   rzeczy i osób oraz różnym przemianom.

9. – § 1. Poszczególne prowincje, uwzględniając okoliczności, wydadzą odpowiednie normy odnoszące się do działalności społecznej i określą konkretne środki, przy pomocy których przyspieszy się realizację sprawiedliwości społecznej.

• § 2. Członkowie Zgromadzenia podejmą ponadto współpracę, stosownie do warunków miejsca  i czasu, ze stowarzyszeniami, które występują w obro- nie praw człowieka i dążą do osiągnięcia sprawiedli- wości i pokoju.

10. – § 1. Do działalności apostolskiej Zgromadze- nia należy zaliczyć prowadzenie parafii, byleby apo- stolat,  który  w  nich  pełnią  konfratrzy,  zgadzał  się  z celem i naturą naszego instytutu i był pożądany na skutek małej liczby duszpasterzy.

• § 2. Parafie, powierzone Zgromadzeniu, winny w znacznej części być połączone z seminariami duchownymi, w których konfratrzy prowadzą formację pastoralną.

11. – § 1. Członkowie Zgromadzenia, mając na uwadze wielkie znaczenie wychowania, tak młodzieży jak dorosłych, będą podejmować obowiązki nauczania

i wychowania tam, gdzie się to łączy z realizacją celu Zgromadzenia.

• § 2. Tego rodzaju obowiązki należy podej- mować nie tylko w szkołach różnych typów, lecz także w rodzinach, w miejscach pracy, a nawet w jakimkol- wiek środowisku społecznym, gdzie gromadzi się mło- dzież i przebywają dorośli.
• § 3. Szkoły, kolegia, uniwersytety, zależnie od warunków miejscowych, niech przyjmują ubogich, troszcząc się o ich awans społeczny. Kładąc natomiast nacisk na wartość wychowania chrześcijańskiego i dając chrześcijańską formację społeczną, należy przekazywać wychowankom właściwe rozumienie człowieka ubo- giego w duchu Założyciela.

12. Wśród środków, którymi posługuje się Zgroma- dzenie w dziele ewangelizacji, należy zapewnić wła- ściwe miejsce technicznym środkom przekazu spo- łecznego, celem szerszego i skuteczniejszego zasięgu słowa zbawienia.

Rozdział II

ŻYCIE WSPÓLNOTOWE (K 19-27)

13. Konfratrzy chorzy i starsi oraz przeżywający trudne sytuacje, są szczególnie złączeni z cierpiącym Chrystusem i uczestniczą w naszym dziele ewangeli-

zacji świata. Będziemy więc się starali zapewnić im należytą opiekę. Jeżeli to będzie możliwe, niech za- mieszkają w domu, który korzystał z owoców ich pra- cy. Decyzję w tej sprawie podejmie wizytator ze swoją radą, po rozważeniu wszystkich okoliczności i po wy- słuchaniu zdania konfratra potrzebującego opieki.

14. – § 1. Konfratrzy, którzy zmuszeni są żyć osobno, pełniąc obowiązki powierzone im przez Zgro- madzenie, będą się starali spędzać pewne okresy czasu we  wspólnocie,  aby   doświadczyć   dobra   płynącego z życia wspólnego. My zaś będziemy im bliscy, niosąc im ulgę w ich samotności i będziemy ich chętnie zapra- szać, aby częściej przeżywać razem z nimi wartości życia braterskiego i apostolskiego.

• § 2. Konfratrom zaś przeżywającym trudno- ści, pospieszymy z pomocą w duchu braterskiego zro- zumienia.

15. – § 1. Wiernie będziemy wypełniać obowiązki wobec rodziców, z zachowaniem jednak umiaru, który jest konieczny do  wypełnienia  naszego  posłannictwa i do zachowania życia wspólnotowego.

• § 2. Otwartym sercem będziemy się starali przyjmować w naszych domach konfratrów, kapłanów i innych gości.
• § 3. Ze szlachetnością będziemy odnosić się do potrzebujących, proszących nas o wsparcie i będziemy usiłowali ulżyć ich niedoli.

        –        § 4. Braterskim współżyciem ogarniemy chętnie tych wszystkich, którzy są naszymi towarzy- szami w życiu i pracy.

16. Wspólny program, który każda wspólnota opra- cowuje dla siebie, o ile jest to możliwe na początku roku pracy, ma uwzględniać: działalność apostolską, modli- twę, korzystanie z dóbr materialnych, naszą postawę chrześcijańską w miejscu pracy, formację ciągłą, termi- ny wspólnych roboczych spotkań, czas koniecznego odpoczynku i studium oraz porządek dnia. Wszystkie te sprawy będą poddawane okresowej ocenie.

Rozdział III

CZYSTOŚĆ, UBÓSTWO

I POSŁUSZEŃSTWO (K 28-39)

17. – § 1. Konwent prowincjalny powinien bliżej określić normy odnoszące się do praktyki: ubóstwa, stosownie do Konstytucji oraz ducha Reguł wspólnych i Statutu Podstawowego Ubóstwa w Zgromadzeniu, wydanego przez papieża Aleksandra VII (Alias nos supplicationibus).

• § 2. Poszczególne prowincje i wspólnoty lo- kalne, biorąc pod uwagę okoliczności miejsca i rzeczy, znajdą własny sposób zachowania ubóstwa ewangelicz- nego i będą poddawać go okresowej kontroli w silnym

przekonaniu, że ubóstwo jest nie tylko twierdzą obronną Zgromadzenia (Reguły wspólne III, 1), lecz także wa- runkiem  odnowy  i   znakiem   naszego   posłannictwa w Kościele i świecie.

18. Prowincje, wspólnoty domowe i poszczególni konfratrzy powinni usilnie troszczyć się o dokładne zachowanie ślubu wytrwania, w przekonaniu, że jest on najdoskonalszym znakiem ofiarowania siebie w postę- powaniu za Chrystusem głoszącym Ewangelię ubogim   i gwarancją wytrwania przez całe życie w Zgromadze- niu Misji.

Rozdział IV

MODLITWA (K 40-50)

19. Zachowując wspólnie opracowany program, wiernie będziemy pielęgnować ćwiczenia pobożne, wprowadzone przez tradycję w Zgromadzeniu, szcze- gólnie zaś czytanie Pisma św., zwłaszcza Nowego Testamentu, kult Najświętszego Sakramentu, rozmy- ślanie odprawiane wspólnie, rachunek sumienia, czy- tanie duchowne, coroczne rekolekcje, jak również praktykę kierownictwa duchowego.

Rozdział V

CZŁONKOWIE

1. Przyjęcie do Zgromadzenia (K 53-58)

20. – § 1. Seminarium internum rozpoczyna się dla każdego członka w momencie, gdy dyrektor lub jego zastępca stwierdzi, że został on przyjęty stosownie do Norm Prowincjalnych.

• § 2. Zgromadzenie ustali w odpowiednim czasie rękojmie, ważne, jeśli to konieczne, również wobec prawa cywilnego, celem należytego zabezpie- czenia prawa, zarówno członka jak i Zgromadzenia, na wypadek dobrowolnego wystąpienia lub usunięcia ze Zgromadzenia.

21. Bonum propositum składa się w Zgromadzeniu według formuły bezpośredniej lub deklaratywnej.

1. Formuła bezpośrednia: «Panie, Boże mój, ja …, idąc za Chrystusem głoszącym Ewangelię, postana- wiam, że wiernie poświęcę się w Zgromadzeniu Misji głoszeniu Ewangelii ubogim, przez całe moje życie. Dlatego postanawiam, przy pomocy Twojej łaski, za- chować czystość, ubóstwo i posłuszeństwo, stosownie do Konstytucji i Statutów naszego Instytutu».
2. Formuła deklaratywna: «Ja …, idąc za Chrystu- sem głoszącym Ewangelię, postanawiam, że wiernie poświęcę się w Zgromadzeniu Misji głoszeniu Ewange-

lii ubogim, przez całe moje życie. Dlatego postana- wiam, przy pomocy Bożej łaski, zachować czystość, ubóstwo  i  posłuszeństwo,  stosownie  do  Konstytucji  i Statutów naszego Instytutu».

22. – § 1. Złożenie przyrzeczeń ma się dokonać   w obecności przełożonego lub konfratra wyznaczone- go przez przełożonego.

– § 2. Konwenty poszczególnych prowincji po- dadzą dalsze przepisy, które określą składanie i odnawia- nie przyrzeczeń; mogą dodać jakąś ewentualną formę czasowego włączenia do Zgromadzenia i wreszcie ustalą prawa, jakie przysługują członkom od momentu przyję- cia ich do Zgromadzenia aż do inkorporacji.

23. Konwenty poszczególnych prowincji podadzą dalsze przepisy dotyczące czasu składania ślubów.
24. W szczególnych okolicznościach konwent pro- wincjalny może przełożonemu generalnemu i jego ra- dzie przedłożyć do zatwierdzenia własną formułę tak przy składaniu przyrzeczeń (bona proposita), jak i przy składaniu ślubów św., zachowując jednak istotne ele- menty formuł niezmiennych.

2. Prawa i obowiązki członków (K 59-64)

25. Nie posiadają prawa głosu czynnego i biernego:

1. Ci, którzy na podstawie indultu żyją poza Zgro- madzeniem, zgodnie z prawem własnym Zgromadze- nia i zastrzeżeniami zawartymi w samym indulcie;
2. Konfratrzy nasi wyniesieni do godności bisku- piej, albo nawet tylko mianowani, w czasie sprawowa- nia urzędu, a także po złożeniu urzędu, chyba że po- wróciliby do życia wspólnotowego;
3. Wikariusze, prefekci i administratorzy apostol- scy, choćby nie byli biskupami, w czasie sprawowania urzędu, chyba że równocześnie są superiorami jakiegoś domu Zgromadzenia.

26. – § 1. Oprócz wymienionych w kanonach 171

§ 1 nn. 3-4 i 1336 § 1 n. 2 Kodeksu Prawa Kanonicz- nego oraz w art. 70 i 72 § 2 Konstytucji Zgromadzenia Misji prawa głosu czynnego i biernego, jaki przysługu- je im w całym Zgromadzeniu, w prowincji lub w do- mu, pozbawieni są ci, którzy w jakikolwiek nieupraw- niony sposób żyją poza Zgromadzeniem, czyli:

1. ci, którzy bez uprawnionego pozwolenia przeby- wają poza Zgromadzeniem ponad sześć miesięcy;
2. ci, którzy otrzymali uprawnione pozwolenie, ale po upływie określonego czasu nie postarali się o jego odnowienie;
3. ci, którzy nie spełniają warunków pozwolenia

przebywania poza Zgromadzeniem (por. K 67 § 2);

        d)        ci, których czas przebywania poza Zgromadze- niem przekracza okres trzyletni, za wyjątkiem przypad- ków  choroby,  studiów   lub   apostolatu   spełnianego  w imieniu Zgromadzenia (por. K 67 § 2).

• § 2. W przypadkach wątpliwości, czy kon- frater może korzystać z prawa głosu czynnego i bier- nego, decyzję w jego sprawie podejmie wizytator za zgodą rady, zgodnie z prawem własnym Zgromadzenia i z Normami Prowincjalnymi.
• § 3. To, co dotyczy prawa głosu czynnego    i biernego, odnosi się również do udziału w konsulta- cjach  określanych  prawem  własnym  Zgromadzenia  i Normami Prowincjalnymi.

27. – § 1. Każdy konfrater ma prawo, aby po jego śmierci, w całym Zgromadzeniu odprawiano za niego modły.

• § 2. Każdego miesiąca poszczególni konfratrzy, zależnie od swego stanu, mają ofiarować Mszę św. za żywych i zmarłych z całej Rodziny Wincentyńskiej, jak również za rodziców, krewnych i dobrodziejów, doda- jąc specjalną intencję o zachowanie ducha pierwotnego w Zgromadzeniu.
• § 3. Tak samo mają ofiarować drugą Mszę św. za członków całego Zgromadzenia zmarłych w po- przednim miesiącu.
• § 4. Dalsze specjalne przepisy w tej sprawie wydadzą poszczególne prowincje.

        28.        Każdy konfrater inkorporowany do Zgromadze- nia ma prawo, aby w każdym miesiącu zezwolono mu na odprawienie pewnej liczby Mszy św. według jego własnej intencji i bez stypendium. Przepisy dotyczące liczby i sposobu odprawiania tych Mszy św. mają być wydane przez poszczególne prowincje.

3. Przynależność członków do prowincji i domu

(K 65-67)

29. – § 1. Przełożony generalny, asystenci gene- ralni, sekretarz generalny, ekonom generalny oraz pro- kurator generalny przy Stolicy Apostolskiej, w czasie pełnienia urzędu, odnośnie skutków prawnych, nie przynależą do żadnej prowincji.

• § 2. To samo odnosi się do innych konfratrów przydzielonych do domu generalnego; zachowują oni jed- nak prawo głosu czynnego i biernego w swojej prowincji.

30. – § 1. Członek Zgromadzenia Misji przynależy do tej prowincji, dla której przełożeni prawnie przyj- mują go do Zgromadzenia. Prowincja ta nazywa się prowincją pochodzenia.

• § 2. Nową przynależność nabywa się, gdy konfrater zostanie prawnie skierowany przez przełożo- nych z jednej prowincji do drugiej. Prowincja ta nazy- wa się prowincją przeznaczenia.

31. Aby  konfrater  mógł  opuścić  jedną prowincję

i przenieść się do innej, wymaga się tylko wzajemnego

porozumienia między kompetentnymi przełożonymi wyższymi, po wysłuchaniu zdania samego zaintereso- wanego: nienaruszona zostaje zawsze władza przeło- żonego generalnego. W razie sprzeciwu ze strony zain- teresowanego, przeniesienie go do innej prowincji nie może nastąpić bez aprobaty przełożonego generalnego.

32. Przełożony generalny po zakończeniu kadencji

swobodnie wybiera sobie prowincję.

33. – § 1. Przynależność do prowincji przeznacze- nia może nastąpić na czas nieokreślony lub określony.

• § 2. W obu przypadkach dwaj wizytatorzy:

1. w umowie sporządzonej na piśmie określą prawa i obowiązki konfratra w obu prowincjach;
2. spisane dokumenty przeniesienia należy zacho- wać w archiwum obu prowincji;
3. wizytator prowincji, z której konfrater został przeniesiony, przekaże sekretarzowi generalnemu wia- domość o nowym przypisaniu.

– § 3. Gdy chodzi o przeniesienie na określony czas, to po upływie tego czasu, konfrater od razu odzy- skuje przynależność do tej prowincji z której przybył, chyba że kompetentni przełożeni, po wysłuchaniu zda- nia zainteresowanego, inaczej między sobą uzgodnią, stosownie do przepisów Statutów.

34. Konfrater uzyskuje przynależność do domu lub zespołu na wzór domu poprzez skierowanie go tam dokonane przez prawowitego przełożonego.

4. Wystąpienie i usunięcie członków (K 68-76)

35. Prawo przyjęcia kogoś ponownie do Zgroma-

dzenia należy:

1. Do przełożonego generalnego, po wysłuchaniu zdania swej rady, w stosunku do wszystkich;
2. Do wizytatora, po wysłuchaniu zdania swej rady i wizytatora prowincji, z której członek wystąpił lub został wydalony, gdy chodzi o tych, którzy nie byli jeszcze inkorporowani do Zgromadzenia.

Rozdział VI

FORMACJA

1. Duszpasterstwo powołań

36. Troska o budzenie powołań domaga się od nas wytrwałej modlitwy (por. Mt 9, 37) oraz autentyczne- go, pełnego i radosnego świadectwa życia apostolskiego i wspólnotowego, zwłaszcza gdy młodzieńcy i chłopcy podejmują współpracę z nami w powołaniu wincentyń- skim, kształtując własną wiarę.
37. – § 1. Prowincje, domy i poszczególni konfra- trzy niech się troszczą o przysporzenie kandydatów dla posłannictwa wincentyńskiego.

        –        § 2. Prowincje zaś niech podejmą bardziej odpowiednie środki, przy pomocy których będzie się budzić powołania i je pielęgnować oraz niech opracują program, który służyłby temu dziełu.

§ 3. Wizytator, po wysłuchaniu zdania swej rady, niech zamianuje promotora powołań, który zatrosz- czy się o koordynację wysiłków podejmowanych w na- szych pracach, a zmierzających do budzenia powołań.

38. Trzeba, aby kandydaci, którzy pragną wstąpić do Zgromadzenia, już wcześniej opowiedzieli się za autentyzmem życia chrześcijańskiego, podjęli postano- wienie dotyczące apostolatu i dokonali wyboru pracy we wspólnocie wincentyńskiej; albo też, trzeba im po- magać poprzez duszpasterstwo młodzieżowe lub w niż- szych seminariach, jeśli gdzieś istnieją, by tego mogli stopniowo dokonać.
39. Formacja zaś kandydatów, dostosowana do wieku, ma przede wszystkim obejmować: życie brater- skie, częste słuchanie słowa Bożego, nabożeństwa litur- giczne, działalność apostolską  podejmowaną  wspólnie z wychowawcami, rozwój osobowy a wreszcie naukę   i pracę.

        B.        Formacja misjonarska

1. Zasady ogólne (K 77-81)

40. Oprócz formacji wspólnej dla wszystkich, należy w miarę możliwości zatroszczyć się także o formację specyficzną i zawodową dla poszczególnych naszych konfratrów, która by każdego z nich przygotowała do bardziej skutecznego wykonywania zadań wyznaczo- nych przez Zgromadzenie, a które by bardziej odpowia- dały ich uzdolnieniom i skłonnościom.
41. – § 1. W poszczególnych prowincjach należy się zatroszczyć o program formacji (Ratio formationis), któ- ry w  oparciu  o  zasady  tutaj  podane  oraz  dokumenty  i normy wydane przez Kościół i Zgromadzenie Misji, uwzględniałby różne uwarunkowania miejscowe.

– § 2. Ponadto wizytator ma ustanowić komisję do spraw formacji, której  zadaniem będzie opracowanie  i uzupełnienie programu formacji oraz zajmowanie się tym wszystkim, co dotyczy procesu wychowania.

42. Poszczególne prowincje, poprzez działalność ko- misji do spraw formacji, mają organizować i pielęgno- wać tak wspólnotową jak indywidualną formację ciągłą.

2. Seminarium internum (K 82-86)

43. Seminarium internum, w zależności od potrzeb, może mieć charakter prowincjalny lub międzyprowin-

cjalny. W obu przypadkach może odbywać się w jed- nym lub kilku domach Zgromadzenia, wyznaczonych przez wizytatora lub wizytatorów wraz z ich radami.

44. W szczególnych okolicznościach, i wziąwszy pod uwagę dojrzałość ludzką i chrześcijańską kandydatów, wizytator może dokonać odpowiednich dostosowań.

3. Seminarium wyższe (K 87-90)

45. – § 1. Poszczególne prowincje mogą mieć własny dom seminarium wyższego lub, w zależności od potrzeb, wspólny dla kilku prowincji.

• § 2. Alumnów naszych można wysyłać do domu studiów innej prowincji, albo do instytutu praw- nie zatwierdzonego, aby tam odbyli studia kościelne. W tym jednak przypadku należy zatroszczyć się o to, aby prowadzili oni życie wspólne według zwyczaju Zgromadzenia i otrzymywali właściwą wincentyńską formację.
• § 3. W domach formacji niech kwitnie atmos- fera rodzinna i niech to będzie przygotowanie do życia w braterstwie między członkami tej samej prowincji; jeżeli zaś alumnów jest wielu, można ich odpowiednio podzielić na mniejsze grupy, by w ten sposób bardziej zagwarantować osobowy wpływ formacyjny w stosun- ku do indywidualnych alumnów.

        46.        W czasie trwania formacji, wizytator, po wysłu- chaniu zdania wychowawców i swojej rady, może dla słusznej  przyczyny  pozwolić  alumnom   na   przerwę w studiach i na pobyt poza domem formacji.

Należy popierać wzajemną znajomość między alumnami różnych prowincji Zgromadzenia.

4. Formacja braci (K 91-92)

48. Należy we właściwy sposób umożliwić braciom zdobycie  specjalnego   wykształcenia   humanistycznego i technicznego poprzez formalne studia, tak aby mogli uzyskać tytuły zawodowe albo dyplomy.

5. Wychowawcy (K 93-95)

49. Seminarium wyższe, jako centrum formacji, ma udzielać pomocy konfratrom zatrudnionym w różnych rodzajach  pracy;   sami   zaś   przełożeni   seminaryjni i wykładowcy powinni wykonywać dzieło apostolatu.
50. Należy zatroszczyć się o to, aby w domach for- macji znajdowali się, zależnie od potrzeb, odpowiedni konfratrzy, którzy  pełniliby  obowiązki  spowiednika  i ojca duchownego.

ORGANIZACJA ZGROMADZENIA

CZĘŚĆ PIERWSZA

ZARZĄD

Rozdział I

ADMINISTRACJA CENTRALNA

1. Przełożony generalny (K 101-107)

51. Oprócz uprawnień jakie daje mu prawo po- wszechne oraz oprócz uprawnień specjalnych, do prze- łożonego generalnego należy:

1. Wykonywać w stosunku do wiceprowincji tę samą władzę, jaką posiada nad prowincjami;
2. Odwiedzić przynajmniej raz podczas sprawowa- nia swego urzędu, osobiście lub przez delegata, pro- wincje i wiceprowincje, celem ożywienia ich działal- ności i zapoznania się ze stanem prowincji oraz ich członków, zachowując zawsze prawo przeprowadzenia wizytacji kanonicznej jeśli sprawa tego wymaga;
3. a) za zgodą swej rady i po wysłuchaniu zdania osób zainteresowanych, przyjmować misje zagranicz-

ne, ofiarowane Zgromadzeniu przez Stolicę Apostol- ską lub przez ordynariuszy miejscowych. Może je za- chować pod własną jurysdykcją albo powierzyć którejś prowincji lub zespołowi prowincji. Może też rezygno- wać z już powierzonych;

b) za zgodą swojej rady i po wysłuchaniu zaintere- sowanych osób ustanawiać zespoły misjonarzy pod własną jurysdykcją, albo powierzać je którejś prowin- cji lub zespołowi prowincji;

4. Udzielać wizytatorom władzy przyjmowania lub zrzekania się misji powierzonych przez ordynariuszy miejscowych, poza terytorium jakiejś prowincji Zgro- madzenia;
5. Powołać w odpowiednim czasie przed zwoła- niem Konwentu Generalnego, za zgodą swej rady i po wysłuchaniu zdania wizytatorów i wicewizytatorów, komisję przygotowawczą;
6. Promulgować bez zwłoki wszystkie uchwały

Konwentu Generalnego;

7. Zawierać ważniejsze umowy, za zgodą swej rady, z zachowaniem odnośnych przepisów;
8. Dla ważnej przyczyny, za zgodą swej rady, po wysłuchaniu zdania wizytatora danej prowincji, rad- ców i jeśli czas na to pozwala, jak największej liczby członków, przejąć na krótki czas zarząd jakiejś pro- wincji przez administratora, z uprawnieniami delego- wanymi mu przez tegoż przełożonego generalnego;

        9.        Za zgodą swej rady oraz po wysłuchaniu zdania zainteresowanych wizytatorów i członków, przenosić konfratrów z jednej prowincji do drugiej;

Przyznawać członkom prawnie separowanym od Zgromadzenia, prawo zwyczajnych modłów za naszych zmarłych;

Za zgodą swej rady, w poszczególnych przypad- kach i dla słusznej przyczyny, dyspensować od zachowa- nia statutów i dekretów Konwentu Generalnego;

Za zgodą swej rady i po wysłuchaniu zdania zainteresowanych wizytatorów, mianować dyrektorów prowincjalnych Sióstr Miłosierdzia (przełożony gene- ralny sprawuje nad Siostrami Miłosierdzia władzę, przyznaną przez Stolicę Apostolską i bliżej  określoną  w konstytucjach Sióstr Miłosierdzia);

Dobrodziejom i przyjaciołom Zgromadzenia udzielać afiliacji, podając im do wiadomości dobra du- chowe, w jakich uczestniczą;

Za zgodą swojej rady zachęcać prowincje do udziału w misjach międzynarodowych (międzynaro- dowych dziełach i zadaniach);

Za zgodą swej rady i po wysłuchaniu zaintere- sowanych stron, ustanawiać regiony poza granicami prowincji oraz zatwierdzać regiony ustanowione przez wizytatorów;

Za zgodą swej rady zatwierdzać statuty konfe- rencji wizytatorów;

        17.        Określać zadania rady generalnej i asystentów

generalnych.

52. Przełożony generalny ma swoją siedzibę w Rzy- mie. Nie wolno mu jej zmieniać bez zgody Konwentu Generalnego i bez porozumienia się ze Stolicą Apo- stolską.
53. Ogólne rozporządzenia wydane przez przełożo- nego generalnego, obowiązują do następnego Konwentu Generalnego, chyba że sam przełożony generalny lub jego następca inaczej postanowi.
54. Wizytatorzy, superiorzy i inni urzędnicy Zgro- madzenia, jak również dyrektorzy prowincjalni Sióstr Miłosierdzia, po upływie czasu swego urzędowania, ze względu na zachowanie porządku, trwają na swoich urzędach, aż do objęcia urzędu przez ich następców.

2. Wikariusz generalny (K 108-114)

55. – § 1. Wikariusz generalny traci urząd:

1. Z chwilą przyjęcia urzędu przez następcę;
2. Przez zrzeczenie się przyjęte przez Konwent Ge- neralny lub Stolicę Apostolską;
3. Przez usunięcie z urzędu zarządzone dekretem Stolicy Apostolskiej.

– § 2. Gdyby wikariusz generalny stał się jaw- nie niegodnym lub niezdolnym do wykonywania swe- go urzędu, obowiązkiem przełożonego generalnego

wraz z jego radą, z wyłączeniem jednak wikariusza ge- neralnego, będzie wydanie sądu w tej sprawie i powia- domienie o tym Stolicy Apostolskiej, do zarządzeń której należy się zastosować.

56. Wikariusz generalny, który przejąłby urząd jako przełożony generalny, po upływie sześciolecia może być bezpośrednio wybrany na przełożonego general- nego, a także na następną kadencję.

3. Asystenci generalni (K 115-118)

57. Z zachowaniem zasady zawartej w Konstytu-

cjach art. 116 § 2 postanawia się:

• § 1. Asystentów  generalnych  wybiera  się z różnych prowincji i jeżeli to możliwe, różnych śro- dowisk kulturowych, w których działa Zgromadzenie.
• § 2. Liczbę asystentów generalnych ustala

Konwent Generalny.

58. Asystenci  mają  obowiązek   stale   mieszkać w tym samym domu, w którym rezyduje przełożony generalny. Aby mogła ukonstytuować się rada gene- ralna musi w niej uczestniczyć, oprócz przełożonego generalnego lub wikariusza generalnego, przynajmniej dwóch asystentów.
59. Gdy jednak z powodu słusznej przyczyny asy- stenci generalni są nieobecni i brak wymaganej liczby na ukonstytuowanie rady, przełożony generalny może

powołać na to posiedzenie rady z prawem głosowania, jednego z urzędników kurii generalnej, w następującej kolejności: sekretarz generalny, ekonom generalny lub prokurator generalny przy Stolicy Apostolskiej.

60. Asystenci generalni tracą urząd:

1. Z chwilą przyjęcia urzędu przez następców;
2. Przez zrzeczenie się, przyjęte przez przełożonego generalnego za zgodą pozostałych asystentów, albo przez Konwent Generalny;
3. Przez usunięcie z urzędu zarządzone przez przeło- żonego generalnego  za  zgodą  pozostałych  asystentów, a zatwierdzone przez Stolicę Apostolską.

4. Urzędnicy kurii generalnej (K 119)

61. – § 1. Sekretarz generalny:

1. Służy pomocą przełożonemu generalnemu w spo-

rządzaniu pism, kierowanych do całego Zgromadzenia;

2. Bierze z urzędu udział w posiedzeniach rady generalnej, lecz bez prawa głosu; sporządza protokoły z tychże posiedzeń;
3. Przełożonemu generalnemu może zaproponować nazwiska konfratrów, którzy mogą być zamianowani, według przepisów naszego prawa własnego, współpra- cownikami sekretarza, pracującymi pod jego kierow- nictwem przy porządkowaniu archiwum, wydawaniu publikacji i pisaniu listów.

– § 2. Gdyby na skutek jakiejś przeszkody sekretarz generalny nie mógł pełnić swoich obowiąz- ków, przełożony generalny wyznaczy na ten czas jed- nego z asystentów lub urzędników albo współpracow- ników, którzy podejmą jego obowiązki.

62. – § 1. Ekonom generalny na mocy swego urzę- du zarządza dobrami Zgromadzenia, jak również dob- rami powierzonymi kurii generalnej, pod kierunkiem przełożonego generalnego  wraz  z  jego  radą,  zgodnie z przepisami prawa powszechnego i naszego własnego.

– § 2. Za zgodą przełożonego generalnego, wizytuje ekonomów prowincjalnych, a także, w szcze- gólnych okolicznościach, ekonomów domowych, lub administratorów ważniejszych dzieł.

63. – § 1. Do zadań prokuratora generalnego przy Stolicy Apostolskiej należy:

1. Troszczyć się o sprawy dotyczące zwyczajnych uprawnień, które należy uzyskać od Stolicy Apostolskiej;
2. Za zgodą przełożonego generalnego i po wysłu- chaniu opinii zainteresowanych wizytatorów prowa- dzić w Stolicy Apostolskiej sprawy Zgromadzenia, prowincji, domów i poszczególnych konfratrów.

– § 2. Prokurator generalny przy Stolicy Apo- stolskiej może na podstawie pisemnego zlecenia prze- łożonego generalnego pełnić w Kurii Rzymskiej, zgod- nie z przepisami prawa, obowiązki postulatora gene- ralnego Zgromadzenia.

Rozdział II

ADMINISTRACJA PROWINCJALNA I LOKALNA

1. Prowincje i wiceprowincje (K 120-122)

64. Jakkolwiek każda prowincja jest określona gra- nicami terytorialnymi, nic nie stoi na przeszkodzie, by dom jakiejś prowincji znajdował się na terytorium innej prowincji, zgodnie z Konstytucjami (K 107, 7).
65. – § 1. Wiceprowincja jest to związek kilku domów, określony granicami terytorialnymi, który na podstawie zawartego porozumienia z jakąś prowincją, zależy od niej i tworzy z nią pewną całość; na jej czele stoi wicewizytator posiadający władzę zwyczajną wła- sną, zgodnie z przepisami prawa powszechnego i na- szego prawa własnego.

• § 2. Można również erygować wiceprowin- cję, która nie zależy od żadnej prowincji w pełni ukon- stytuowanej, lecz bezpośrednio od przełożonego gene- ralnego; na jej czele stoi wicewizytator posiadający władzę zwyczajną własną.
• § 3. Wiceprowincja ze swej natury ma cha- rakter przejściowy i zostaje zamieniona na prowincję, gdy zaistnieją wymagane warunki.
• § 4. Wszystko, co w Konstytucjach i Statutach

Zgromadzenia mówi się o prowincji, odnosi się, z odpo-

wiednimi zmianami, również do wiceprowincji, chyba że co innego wyraźnie  zastrzeżono w tychże Konstytucjach i Statutach, albo w Normach Prowincjalnych i w umo- wach poszczególnych wiceprowincji.

66. – § 1. Dzieląc prowincję w ten sposób, że zo- staje utworzona nowa odrębna prowincja, przełożony generalny wraz ze swą radą powinien proporcjonalnie, według zasad słuszności, podzielić również cały mają- tek, który był przeznaczany na potrzeby prowincji, jak również zaciągnięte przez prowincję długi, bez naru- szenia jednak woli fundatorów lub ofiarodawców, praw słusznie nabytych i ustaw własnych jakimi rządzi się prowincja.

• § 2. Podział archiwum prowincji macierzy- stej jest zastrzeżony do decyzji przełożonego general- nego, po uprzednim wysłuchaniu zdania zainteresowa- nych wizytatorów.

2. Wizytator i wicewizytator (K 123-125)

67. Wszystko, co w Konstytucjach i Statutach mówi się o wizytatorze, odnosi się także do wicewizytatora, chyba że co innego wyraźnie zastrzeżono w tychże Konstytucjach i Statutach, albo Normach Prowincjal- nych i w umowach poszczególnych prowincji.
68. – § 1. Wizytatora mianuje przełożony general- ny za zgodą swej rady na sześć lat, po skonsultowaniu

się przynajmniej z konfratrami prowincji, którzy mają głos czynny. W ten sam sposób i pod tymi samymi warunkami wizytator może być jeden raz potwierdzo- ny na dalsze trzy lata.

• § 2. Sposób i okoliczności konsultacji może określić konwent prowincjalny, za aprobatą przełożo- nego generalnego i jego rady.
• § 3. Konwent prowincjalny może przedłożyć przełożonemu generalnemu do zatwierdzenia, za zgodą jego rady, własny sposób wyboru wizytatora. Wybór ten zaś powinien uwzględniać następujące warunki:

1. Aby był dokonany przynajmniej na trzy lata i nie przekraczał sześciu;
2. Aby wybrany wizytator nie sprawował urzędu ponad dziewięć lat ciągłych;
3. Aby wyboru dokonano przynajmniej większością bezwzględną;
4. Aby sposób wyboru przewidywał rozstrzygnięcie równej ilości głosów.

– § 4. Aby wybrany po raz pierwszy lub wybra- ny ponownie, mógł objąć urząd wizytatora, wybór musi zatwierdzić przełożony generalny ze swą radą.

69. Do wizytatora należy:

1. Sformułować program prowincjalny, stosownie do Norm Prowincjalnych;

        2.        Za zgodą swej rady i po zasięgnięciu zdania prze- łożonego generalnego inicjować lub znosić ważniejsze dzieła w jakimś domu;

Po wysłuchaniu zdania swej rady i o ile to moż- liwe, po skontaktowaniu się z zainteresowanymi oso- bami, kierować konfratrów do poszczególnych domów, zależnie od istniejących w domach potrzeb; w wypad- kach jednak naglących, wizytator jest zobowiązany przynajmniej powiadomić swoją radę;

Mianować za zgodą swej rady, zgodnie z przepi- sami Norm Prowincjalnych, ekonoma prowincjalnego, dyrektora seminarium internum i dyrektora semina- rium wyższego;

Zatwierdzać program wspólny domów, opraco- wany przez superiora domu razem ze wspólnotą;

Przesyłać do  przełożonego generalnego relacje o sprawach prowincji oraz sprawozdania z przeprowa- dzanych urzędowo wizytacji domów;

Za zgodą swej rady zawierać konieczne i ko- rzystne umowy, z zachowaniem przepisów prawa po- wszechnego i naszego własnego;

Ustanawiać, po wysłuchaniu zdania swej rady,  w odpowiednim czasie, komisję przygotowawczą kon- wentu prowincjalnego;

Rozstrzygać, w razie równości głosów, zgodnie  z przepisami prawa;

Powiadamiać jak najprędzej przełożonego gene- ralnego o złożeniu ślubów przez konfratrów, o ich inkor-

poracji do Zgromadzenia, jak również o przyjęciu przez

nich święceń;

11. Otoczyć  opieką archiwum prowincjalne, osobi-

ście lub przez wyznaczone odpowiednie osoby;

12. Udzielać konfratrom jurysdykcji do spowiada- nia członków Zgromadzenia, jak również, z zachowa- niem praw ordynariusza, upoważniać ich do głoszenia słowa Bożego oraz władze te delegować innym;
13. Za zgodą swojej rady, dla słusznej przyczyny, zwalniać w poszczególnych wypadkach od zachowania Norm Prowincjalnych;
14. Troszczyć się o konfratrów  znajdujących  się w sytuacjach niezgodnych z prawem i starać się te sytuacje unormować.

70. Wicewizytator posiada te same prawa, uprawnie- nia i obowiązki co wizytator, chyba że co innego wy- raźnie zastrzeżono w samych Konstytucjach i Statutach.
71. Zarządzenia wizytatora zachowują moc obo- wiązującą aż do najbliższego konwentu prowincjalne- go, chyba że sam wizytator lub jego następca inaczej zarządzi.
72. – § 1. W wypadku zawakowania urzędu wizy- tatora, tymczasowy zarząd prowincji przejmuje czaso- wo asystent wizytatora; jeśliby w prowincji nie było instytucji asystenta, wówczas obowiązki te przejmuje najstarszy nominacją, powołaniem lub wiekiem radca

prowincjalny, chyba że przełożony generalny zarządzi

co innego.

– § 2. Konwent prowincjalny może przedstawić przełożonemu generalnemu do zatwierdzenia, za zgodą jego rady, własny sposób czasowego sprawowania zarządu prowincji, na wypadek śmierci wizytatora lub jego ustąpienia z urzędu.

3. Asystent wizytatora (K 126)

73. – § 1. Asystentem wizytatora jest jeden z rad- ców prowincjalnych, a wybierają go ci właśnie radcy wraz z wizytatorem, chyba że konwent prowincjalny postanowi inaczej.

• § 2. Gdy wizytator jest nieobecny, asystent posiada pełnię jego władzy z wyjątkiem spraw, które wizytator sobie zastrzegł.
• § 3. W wypadku niemożności sprawowania urzędu przez wizytatora, zastępuje go z pełnią władzy asystent, aż do ustania przeszkody. O zaistnieniu prze- szkody orzeka rada prowincjalna bez udziału wizytatora i jak najprędzej powiadamia o tym przełożonego gene- ralnego, do zarządzeń którego należy się stosować.

4. Rada wizytatora (K 127)

74. – § 1. Radców mianuje wizytator na okres trzech lat po zasięgnięciu zdania przynajmniej tych członków prowincji, którzy posiadają prawo głosu

czynnego. W ten sam sposób i pod tymi samymi wa- runkami radcy mogą być zatwierdzeni na drugie i trze- cie trzechlecie, lecz nie na czwarte.

• § 2. Konwent prowincjalny może przedsta- wić przełożonemu generalnemu do zatwierdzenia, za zgodą jego rady, własny sposób wyznaczania lub wy- boru radców, jak również zaproponować liczbę, termin nominacji i czas sprawowania urzędu. O wyznaczeniu radców wizytator ma obowiązek powiadomić przeło- żonego generalnego.
• § 3. Radca prowincjalny, z ważnej przyczy- ny, może być usunięty z urzędu przez przełożonego generalnego, na wniosek wizytatora i za zgodą pozo- stałych radców.
• § 4. To co stwierdza  się  w art. 73 § 2 i  3   o asystencie prowincjalnym, odnosi się także do radcy prowincjalnego najstarszego nominacją, powołaniem lub wiekiem w tych prowincjach, które nie mają insty- tucji asystenta prowincjalnego, chyba że co innego postanowiono w Normach Prowincjalnych.

5. Ekonom prowincji (K 128)

75. Ekonoma prowincjalnego mianuje wizytator za zgodą swej rady, albo w inny sposób określony w Nor- mach Prowincjalnych.

        76.        Gdy ekonom prowincjalny nie jest radcą, bierze udział w posiedzeniu rady tylko wówczas, gdy zosta- nie wezwany przez wizytatora, lecz bez prawa głosu.

Do obowiązków ekonoma prowincjalnego należy:

1. Troszczyć się o to, by prawo własności majątku prowincji było tak w zakresie kościelnym, jak i pań- stwowym należycie zabezpieczone;
2. Służyć radą i pomocą ekonomom domów w peł- nieniu ich obowiązków oraz sprawować nadzór nad ich administracją;
3. Troszczyć się, aby każdy dom przekazywał wy- znaczoną sumę na wydatki prowincji  oraz przesyłać, w oznaczonym terminie, określoną sumę pieniędzy na fundusz generalny;
4. Czuwać, aby osobom pracującym na rzecz Zgro- madzenia, przekazywano sprawiedliwą zapłatę oraz by dokładnie przestrzegano przepisów prawa cywilnego odnośnie podatków i ubezpieczeń społecznych;
5. Sumiennie prowadzić księgi wydatków i docho- dów, jak również inne dokumenty;
6. Składać sprawozdanie z zarządu majątkiem wi- zytatorowi i jego radzie, stosownie do przepisu art. 103 tych Statutów.

6. Regiony

78. – § 1. Regionem jest terytorium, na którym istnieje przynajmniej jeden dom, który należy do ja-

kiejś prowincji, albo podlega bezpośrednio przełożo- nemu generalnemu.

• § 2. Region jest ustanawiany przez przeło- żonego generalnego  jego  radą  lub  przez  wizytatora z jego radą i podlega superiorowi regionalnemu.
• § 3. Superior regionalny ma uprawnienia przekazane mu przez przełożonego generalnego lub przez wizytatora. Powinien on troszczyć się o rozwój posłannictwa Zgromadzenia.
• § 4. Jeżeli superior regionalny jest miano- wany przez wizytatora z jego radą, musi być zatwier- dzony przez przełożonego generalnego z jego radą (por. K 125,5).
• § 5. Region jest ustanawiany pisemną umo- wą, między przełożonym generalnym lub wizytatorem i superiorem regionalnym, w której określa się wza- jemne prawa i obowiązki.
• § 6. Region można ustanowić dla zabezpie- czenia jego autonomii w stosunku do prowincji lub wiceprowincji, albo wtedy, gdy prowincja lub wice- prowincja nie może tej autonomii zapewnić.
• § 7. Region może stać się wiceprowincją lub wiceprowincja może się stać prowincją, jeżeli istnieje poważna nadzieja zabezpieczenia napływu powołań oraz gwarancja posiadania środków materialnych dla zapewnienia spełniania posłannictwa oraz utrzymania konfratrów.

7. Konferencje wizytatorów

79. – § 1. Dla zapewnienia współpracy prowincji w dziedzinie posłannictwa, wymiany doświadczeń  oraz formacji wizytatorzy powinni tworzyć konferen- cje wizytatorów.

• § 2. Tego rodzaju konferencje powinny za- bezpieczać jedność Zgromadzenia i autonomię pro- wincji oraz sprzyjać zasadom pomocniczości i współ- odpowiedzialności.
• § 3. Każda konferencja wizytatorów powin- na wypracować własny statut i przedstawić go do za- twierdzenia przełożonemu generalnemu z jego radą.

8. Administracja lokalna (K 129-134)

80. Superior domu ma prawo i obowiązek:

1. Składać wizytatorowi sprawozdanie o stanie po- wierzonego sobie domu;
2. Powierzać konfratrom swojego domu obowiązki i urzędy, których przydzielanie nie jest zastrzeżone przełożonym wyższym;
3. Zwoływać konwent domowy i przewodniczyć na

nim;

4. Opracować razem ze swoją wspólnotą program wspólny swojego domu i przedstawić go do zatwier- dzenia wizytatorowi;
5. Posiadać archiwum i pieczęć swego domu;

        6.        Zaznajamiać konfratrów z rozporządzeniami

Zgromadzenia i informacjami o jego życiu;

7. Czuwać nad wypełnieniem zobowiązań dotyczą- cych Mszy św.

81. – § 1. Superior zarządza domem przy współ- pracy wszystkich  konfratrów,  a  zwłaszcza  asystenta i ekonoma, których mianuje się według przepisów Norm Prowincjalnych.

• § 2. W wypadku nieobecności superiora, asystent wykonuje wszystkie obowiązki jego urzędu, zgodnie z normami określonymi w naszym prawie własnym.
• § 3. Należy odbywać spotkania wszystkich konfratrów wspólnoty na wzór rady.

Rozdział III

KONWENTY

1. Przepisy ogólne

82. Przełożeni i inni konfratrzy powinni przygoto- wać konwenty i czynnie w nich uczestniczyć; wreszcie mają wiernie zachować ustawy i przepisy przez nie wydane.
83. – § 1. Przy wyborach wymaga się przynajm- niej trzech skrutatorów.

        –        § 2. Z samego prawa skrutatorami są, razem z przewodniczącym i sekretarzem po jego wyborze, dwaj najmłodsi wiekiem uczestnicy konwentu.

§ 3. Na początku konwentu przystępuje się do wyboru sekretarza, do którego należy:

Pełnić obowiązek pierwszego skrutatora;

Sporządzać sprawozdanie z posiedzeń oraz do- kumenty.

84. Tak przed zwołaniem konwentu, jak i w czasie jego trwania należy sprzyjać swobodnemu przekazywa- niu sobie informacji dotyczących przedmiotu obrad oraz przymiotów kandydatów, którzy mają być wybrani.
85. Po zakończeniu obrad, akta konwentu zatwier- dzone przez uczestników, mają być podpisane przez przewodniczącego i sekretarza konwentu oraz przez wszystkich zebranych. Akta opatrzone pieczęcią należy starannie przechowywać w archiwum.

2. Konwent Generalny (K 137-142)

86. Konwent Generalny ma prawo ogłaszania dekla- racji, które posiadają moc pouczeń i charakter upomnień.
87. – § 1. Zwyczajny Konwent Generalny powi- nien się odbyć w ciągu szóstego roku po ostatnim zwy- czajnym Konwencie Generalnym.

• § 2. Nadzwyczajny  Konwent  Generalny  od-

bywa  się  ilekroć  przełożony  generalny,  za zgodą swej

rady i po wysłuchaniu zdania wizytatorów, uzna jego zwołanie za wskazane.

• § 3. Przed Konwentem Generalnym powinny

się odbyć konwenty prowincjalne.

88. – § 1. Termin i miejsce Konwentu Generalnego

wyznacza przełożony generalny, za zgodą swej rady.

• § 2. W upływającym jednak szóstym roku, można by dla słusznej przyczyny, dekretem przełożo- nego generalnego, za zgodą jego rady, przyspieszyć lub opóźnić obrady konwentu do sześciu miesięcy, licząc od dnia rozpoczęcia poprzedniego zwyczajnego Konwentu Generalnego.

89. – § 1. Przełożony generalny, wikariusz gene- ralny i asystenci generalni ustępujący z urzędu pozo- stają członkami konwentu na następnych jego sesjach.

• § 2. Oprócz tych, którzy stosownie do przepi- sów Konstytucji mają brać udział z urzędu w Konwencie Generalnym, będzie w nim uczestniczył jeden delegat z poszczególnych prowincji i z wiceprowincji na pierw- szych stu członków posiadających prawo głosu czynne- go; jeżeli zaś jest więcej niż stu członków posiadają- cych prawo głosu czynnego, ma być inny jeszcze dele- gat na każdych siedemdziesięciu pięciu członków i na pozostałą ich część. Liczbę delegatów na Konwent Generalny należy określić w stosunku do liczby człon- ków, posiadających prawo głosu czynnego w dniu wy- boru delegatów na konwencie prowincjalnym.

        –        § 3. W razie wakansu na urzędzie wizytato- ra, na Konwent Generalny udaje się ten, kto sprawuje tymczasowy zarząd prowincji. Jeżeli wizytator wsku- tek prawnie uzasadnionej przyczyny nie może udać się na Konwent Generalny, w jego miejsce udaje się ten, kto go zastępuje na urzędzie. Jeżeli zaś ten został wy- brany jako delegat, na Konwent Generalny udaje się pierwszy zastępca delegata.

90. – § 1. Jeżeli żaden z braci nie zostanie wybra- ny jako delegat na Konwent Generalny, przełożony generalny ze swoją radą zatroszczy się o to, by któryś  z braci był na nim obecny.

• § 2. Gdyby z jakichś powodów niemożliwe były wybory delegatów, którzy powinni zgodnie z pra- wem uczestniczyć w Konwencie Generalnym, przeło- żony generalny ze swoją radą postara się temu zaradzić.

91. – § 1. W odpowiednim czasie przed zwoła- niem Konwentu Generalnego, przełożony generalny wraz ze swą radą, po wysłuchaniu zdania wizytatorów oraz mając na uwadze różne regiony i dzieła, powołuje komisję przygotowawczą.

• § 2. Pozostawiając przełożonemu general- nemu i jego radzie szerokie uprawnienia kierowania, zależnie od potrzeb, pracami komisji przygotowaw- czej, do obowiązków tejże komisji może należeć:

1. Zwrócić się do prowincji i do poszczególnych członków z zapytaniem jakie sprawy, ich zdaniem, na-

leżą do najbardziej niecierpiących zwłoki i w jaki spo- sób należy zająć się nimi na Konwencie Generalnym;

2. Po otrzymaniu odpowiedzi, wybrać starannie sprawy, które ze względu na potrzeby nie cierpią zwłoki i mają charakter ogólny, przeprowadzić studia   i skonsultować źródła, a następnie całość, w odpo- wiednim czasie, przed pracą konwentów domowych, przesłać do wizytatorów;
3. Zgromadzić propozycje lub postulaty konwentów prowincjalnych oraz studia dokonane w prowincjach, jak również postulaty przedłożone przez przełożonego generalnego, który wysłuchał w tym względzie opinii swojej rady;
4. Uporządkować całość materiału i sporządzić z nie- go dokument roboczy (documentum laboris), a następnie całość wysłać w odpowiednim czasie, by członkowie konwentu i ich zastępcy mogli otrzymać dokument na dwa pełne miesiące przed rozpoczęciem prac Konwentu Generalnego.

– § 3. Z chwilą otwarcia konwentu, kończą się zadania tej komisji, jednak jej przewodniczący, osobi- ście lub przez zastępcę, o ile uzna to za pożyteczne, przedstawi sprawozdanie z działalności komisji.

92. – § 1. W dniu wyboru przełożonego general- nego, wyborcy odprawią Mszę św. w intencji uprosze- nia szczęśliwego wyboru, a następnie po krótkiej eks-

hortacji rozpoczną o wyznaczonej godzinie posiedzenie pod kierunkiem przewodniczącego.

• § 2. Na przygotowanych kartkach wyborcy wpisują nazwisko tego, którego wybierają na przeło- żonego generalnego.
• § 3. Jeśliby po przeliczeniu kartek okazało się, że jest ich więcej niż wyborców, głosowanie jest nieważ- ne i należy przystąpić do wypełniania nowych kartek.

93. Dyrektorium zatwierdzone przez któryś z kon- wentów pozostaje w mocy, dopóki przez inny konwent nie zostanie zniesione lub odwołane.

3. Konwent prowincjalny (K 143-146)

94. Normy wydane przez konwent prowincjalny, są to przepisy ogólne, odnoszące się do wszystkich przypad- ków podanych w tychże normach. Normy te jednak nie naruszają władzy wizytatora, która została określona przez prawo powszechne lub nasze własne, ani też wła- dzy wykonawczej koniecznej do pełnienia przez niego urzędu. Normy Prowincjalne mają moc obowiązującą tak długo, dopóki nie zostaną odwołane przez następny kon- went prowincjalny lub przez przełożonego generalnego.
95. Do wizytatora, po wysłuchaniu zdania swej rady, należy określanie dnia i wyznaczenie domu, w którym powinien podjąć obrady konwent prowincjalny.

        96.        Przełożony generalny przekaże wizytatorowi swoją decyzję odnośnie Norm Prowincjalnych w cią- gu dwóch miesięcy od ich otrzymania.

Jeżeli Normy Prowincjalne nie określą inaczej, w konwencie prowincjalnym uczestniczy tylu delega- tów wybranych spośród całego kolegium prowincjal- nego składającego się ze wszystkich członków posia- dających w prowincji prawo głosu biernego, ilu jest delegatów, biorących udział z urzędu, dodając po jed- nym delegacie na każdych dwudziestu pięciu (25) członków mających prawo głosu czynnego oraz jedne- go delegata na pozostałą część.

Na delegatów wybrani są ci, którzy z całego kolegium prowincjalnego otrzymali największą liczbę głosów; w wypadku zaś równej ilości głosów, starsi powołaniem lub wiekiem; tyluż następnych według kolejnej większości głosów zostaje wybranych na za- stępców delegatów.

Jeżeli superior domu z powodu przeszkody nie może udać się na konwent prowincjalny, w jego zastęp- stwie udaje się asystent domu. Jeżeli zaś asystent został wybrany na delegata, wówczas jego miejsce zajmuje następny spośród zastępców delegatów.

Konwent prowincjalny może przedstawić do zatwierdzenia przełożonemu generalnemu, za zgodą jego rady, własny sposób reprezentacji na konwencie

prowincjalnym, tak jednak, by liczba delegatów wy- bieranych przewyższała liczbę delegatów  biorących  w konwencie udział z urzędu.

101. Każda prowincja ma obowiązek opracować na konwencie własne normy proceduralne czyli dyrekto- rium, z zachowaniem jednak  przepisów  prawa  po- wszechnego i naszego własnego.
102. Konwent prowincjalny wybiera delegatów oraz ich zastępców na Konwent Generalny w odrębnych gło- sowaniach   bezwzględną   większością   głosów.   Jeżeli w pierwszym i drugim głosowaniu nikt nie został wybra- ny, to w trzecim głosowaniu wybrany jest ten, kto otrzy- mał względną większość głosów, a w wypadku równej ilości głosów, starszy powołaniem lub wiekiem.

CZĘŚĆ DRUGA

DOBRA MATERIALNE

(K 148-155)

103. Niech Zgromadzenie nieustannie rozważa na- stępujące zasady, niech sercem do nich przylgnie oraz z pełnym zaufaniem i odwagą wprowadza je w życie:

1. Jednomyślny wysiłek, by przywrócić naszemu życiu zdecydowane umiarkowanie, które w imię ubó- stwa Chrystusa, bardziej przykładem niż słowem, pro- testuje przeciwko chciwości płynącej z konsumpcyjnej mentalności społeczeństwa oraz przeciwko żądzy bo- gacenia się, która prawie cały świat gubi (R III, 1);
2. Skuteczna troska o to, by własne dobra materialne obracać na szerzenie sprawiedliwości społecznej;
3. Wyzbywanie się tych dóbr materialnych, które nie są nam konieczne, na rzecz ubogich.

104. Przełożony generalny, za zgodą swej rady, ma prawo, kierując się zasadą słuszności, nałożyć opłaty na poszczególne prowincje; to samo przysługuje wizy- tatorowi w stosunku do domów swojej prowincji.
105. Pod kierunkiem i nadzorem przełożonych i ich rad, należy administrować majątkiem, który tylko zo- stał powierzony Zgromadzeniu w zarząd.

        106.        – § 1. Ekonomowie mają obowiązek składać przełożonym sprawozdanie z administracji majątkiem, a także udzielać informacji konfratrom.

• § 2. Przełożony generalny ze swoją radą, ma obowiązek sprawdzić raz w roku przedłożone mu przez ekonoma generalnego wykazy wpływów i wydatków oraz relacje o stanie majątkowym; wizytator ze swoją radą dokonuje tego wglądu dwa razy do roku w stosun- ku do ekonoma prowincjalnego; superior domu w sto- sunku do ekonoma domowego raz w miesiącu; wykazy zaś albo relacje należy jednak podpisywać tylko wów- czas, gdy stwierdzi się, że są należycie prowadzone.
• § 3. Konfratrzy, którzy mają zleconą admini- strację specjalnych dzieł prowincji lub domu, przedłożą wykazy wpływów i wydatków odnośnym przełożonym w terminie i według sposobu określonego w Normach Prowincjalnych.
• § 4. Jeżeli zaś majątek nie jest własnością Zgromadzenia, lecz tylko powierzono mu jego admini- strację, wówczas rejestry należy przedkładać tak jego właścicielom jak również przełożonym Zgromadzenia.
• § 5. Ekonom generalny ma zdawać ogólne sprawozdanie ze swej administracji wizytatorom pod koniec każdego roku, a co sześć lat Konwentowi Gene- ralnemu.
• § 6. Wizytatorzy prześlą po zakończeniu roku zestawienie roczne ze swoich prowincji przełożo- nemu generalnemu.

        –        § 7. Ekonomowie prowincjalni niech przed- stawiają konfratrom swojej prowincji sprawozdanie ogólne ze swej administracji, jak również sprawozda- nie o stanie majątkowym, zgodnie z przepisami Norm Prowincjalnych.

107. Wszyscy administratorzy, tak przełożeni jak ekonomowie, mogą podejmować działania administra- cyjne w imieniu Zgromadzenia jedynie w granicach swego urzędu i zgodnie z przepisami prawa. Dlatego Zgromadzenie, prowincja i dom odpowiadają jedynie za czynności administracyjne, dokonane zgodnie ze wspomnianymi przepisami; za inne czynności odpo- wiadają ci, którzy je spełnili niegodziwie i nieważnie. Jeżeli jednak jakaś osoba prawna Zgromadzenia zacią- gnęła długi lub zobowiązania, także za pozwoleniem, ona sama ze swoich dóbr będzie za nie odpowiedzialna.
108. – § 1. Konwent Generalny ma prawo określić sumę, powyżej której przełożony generalny nie może czynić nadzwyczajnych wydatków.

• § 2. Wizytatorzy mogą czynić wydatki w gra- nicach ustaleń zawartych w Normach Prowincjalnych.
• § 3. Superiorzy domów mogą czynić wydat- ki w granicach ustalonych w Normach Prowincjalnych.

109. Przełożeni niech nie udzielają pozwoleń na zaciąganie długów, jeżeli nie mają pewności, że można będzie ze zwykłych dochodów zapłacić procenty oraz

w przewidzianym terminie zwrócić pożyczoną sumę

przez spłatę ustalonych rocznych rat.

110. – § 1. Należy dokładnie zachować przepisy dotyczące: pracy, ubezpieczeń i sprawiedliwości w sto- sunku do osób, które pracują w domach i dziełach Zgromadzenia.

• § 2. Przełożeni niech postępują z największą roztropnością przy przyjmowaniu pobożnych fundacji, które powodują długoletnie obowiązki. Nie wolno przyjmować zobowiązań wieczystych.
• § 3. Nie wolno czynić darów z dóbr wspól- nych,  jak  tylko  zgodnie  z  przepisami  Konstytucji    i Statutów.
• § 4. Przy przyjmowaniu dóbr na rzecz Zgromadzenia, prowincji i domu, które wpływają na mocy testamentu lub darowizny, należy zachować wolę ofiarodawców tak co do tytułu jak i użytkowania.
• § 5. Należy się zatroszczyć o ubezpieczenie społeczne dla konfratrów poprzez Zgromadzenie, bisku- pa lub inne osoby w zależności od tego w stosunku do kogo konfratrzy podejmują pracę. Domy,  prowincje,   a także kuria generalna, niech zatroszczą się o ubez- pieczenia od różnych wypadków.